แลขณะเมื่อสุม้าอี้กับโจจิ๋นยกมาจากตำบลตันฉองนั้น กลัวกองทัพขงเบ้งจะตามมาจึงค่อยเลื่อนกองทัพมาเปนปรกติ มิได้รีบรัดทหารโดยเร็ว ม้าใช้มาบอกถึงสองครั้งว่า มิได้เห็นกองทัพขงเบ้งยกตามมา โจจิ๋นว่าแก่สุม้าอี้ว่าเราจะเดินกองทัพรออยู่บัดนี้ ทแกล้วทหารทั้งปวงจะลำบากนัก กองทัพขงเบ้งก็มิได้ติดตามแล้ว เราจงยกทหารรีบไปเถิด
สุม้าอี้จึงว่าซึ่งขงเบ้งมิได้ยกกองทัพตามเราฉนี้ เพราะเหตุว่ากลัวเราจะซุ่มทหารไว้ จึงปล่อยให้เรามาโดยสดวก แลกองทัพลาดมาก็ได้หลายวันแล้วก็มิตาม เห็นขงเบ้งจะยกทหารมาตั้งเขากิสาน โจจิ๋นจึงว่าเราไม่เห็นด้วย สุม้าอี้จึงว่าท่านมิเชื่อก็ขอให้แยกกองทัพไปคนละทางเถิด ท่านจงไปรักษาจำก๊กด้านตวันตก ข้าพเจ้าจะไปรักษากิก๊กทิศตวันออก ถ้าในสิบวันกองทัพขงเบ้งไม่ยกมา ข้าพเจ้าจะไปคำนับท่านถึงค่าย ขอให้ท่านเอาแป้งทาหน้าข้าพเจ้าเสีย แล้วเอาเสื้อผู้หญิงใส่ประจานให้ได้อายแก่ทหารทั้งปวงเถิด
โจจิ๋นจึงว่าถ้าขงเบ้งยกทหารมาเหมือนปากท่านว่า เราก็จะเอาปั้นเหน่งหยกกับม้าดี ที่พระเจ้าโจยอยประทานเรานั้นให้แก่ท่าน สุม้าอี้กับโจจิ๋นสัญญากันแล้วต่างคนต่างก็ยกทหารแยกไป ครั้นถึงตำบลกิก๊กแล้ว สุม้าอี้จึงแต่งตัวปลอมเปนทหารไปเที่ยวตรวจค่าย เห็นทหารคนหนึ่งนั่งทอดใจใหญ่เปนทุกข์บ่นว่า ฝนตกถึงสามสิบวันได้ความลำบากหนักหนา แล้วมิหนำซ้ำมาตั้งอยู่ที่นี่ให้ได้ยากไปอิกเล่า เหมือนมานั่งคอยท่าหาความทุกข์ใส่ตัว แม้จะกลับไปเมืองให้เห็นหน้าบุตร์ภรรยาจะมิดีฤๅ
สุม้าอี้ได้ยินดังนั้นกลับมาค่าย ให้หานายทัพนายกองมาพร้อมแล้ว จึงให้เอาทหารซึ่งเจรจามิชอบนั้น มาถามว่าเรามาทำ
