การทั้งนี้ ใช่จะปราถนาเอาความศุขแต่ตัวก็หามิได้ คิดจะให้เปนศุขแก่บุตร์ภรรยาท่านทั้งปวง เหตุใดมาเจรจาฉนี้มิได้มีความภักดีต่อเจ้า กินเบี้ยหวัดมาร้อยวันพันวันจะเอาการแต่วันเดียวก็มิได้ ซึ่งจะเอาไว้ในกองทัพนี้ไม่ได้ นานไปจะกลับเปนสัตรูจึงสั่งให้ทหารเอาตัวไปฆ่าเสีย ทหารก็ตัดศีศะเข้ามาในทันใด
ขณะนั้นทหารทั้งปวงก็ตกใจ สุม้าอี้จึงว่าท่านทั้งปวงอย่าตกใจ อุส่าห์ทำการสนองคุณเจ้าเถิด ถ้าได้ยินเสียงประทัดใหญ่เราจุดขึ้นในกลางค่ายเมื่อใด ก็เร่งรบพุ่งข้าศึกจงสามารถอย่าได้กลัวแก่ความตาย ทหารทั้งปวงได้ฟังดังนั้นต่างคนต่างก็ถอยไป
ขณะเมื่อ อุยเอี๋ยน เตียวหงี ตันเซ๊ก เตาเขง ยกมาใกล้ถึงกิก๊ก พอขงเบ้งใช้เตงจี๋ตามมาทันเข้า สี่นายจึงถามว่าท่านมาด้วยกิจสิ่งใด เตงจี๋จึงบอกว่ามหาอุปราชมิไว้ใจใช้ให้เราตามมากำชับท่าน ว่าให้ระวังกลสุม้าอี้จงได้ เกลือกจะวางผู้คนซุ่มไว้อย่าให้รีบยกล่วงเข้าไปก่อน ซับทราบดูให้จงดี อุยเอี๋ยนแลทหารสามนายจึงว่า มหาอุปราชนี้วิตกหาต้องการไม่ เมื่อแลทหารสุม้าอี้ตรำฝนอยู่ถึงสามสิบวัน เกราะนวมแลเสบียงอาหารก็เปียกสิ้น จะรีบไปบ้านเหมือนใจจะขาดฤๅจะมาซุ่มอยู่นั้นผิดไป ได้ทีกระทำแก่ข้าศึกแล้วมหาอุปราชมาคิดกลัวให้ถอยหลังอยู่ฉนี้เล่า
เตงจี๋จึงว่าอันมหาอุปราชนี้จะว่าสิ่งใดแต่ก่อนมา ก็มิได้ผิดสักครั้งเหตุไฉนท่านจึงมาติมหาอุปราชนั้นหาควรไม่ ตันเซ๊กได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะแล้วว่า มหาอุปราชความคิดดีแล้วเหตุใดครั้งก่อนจึงให้เสียตำบลเกเต๋งเล่า อุยเอี๋ยนจึงว่าแต่ก่อนเราได้คิดการให้มหาอุปราชครั้งหนึ่ง แม้นทำตามความคิดเราก็มิได้เมืองลกเอี๋ยงนานแล้วหรือ ที่ไหนจะได้ยกทัพมาได้ความลำบากแก่ทแกล้วทหารทั้งปวง
