ตันเซ๊กจึงว่าแก่อุยเอี๋ยนว่า มหาอุปราชสิไม่ไว้ใจให้มาห้ามแล้ว กระนั้นข้าพเจ้าจะคุมทหารพันหนึ่งไปก่อนแต่ผู้เดียว รีบออกไปกิก๊กไปตั้งค่าย ถ้ามหาอุปราชอยู่ณเขากิสาน ให้มหาอุปราชอายจงได้ ตันเซ๊กก็คุมทหารรีบไปผู้เดียว เตงจี๋ก็รีบกลับมา
ขณะนั้นตันเซ๊กยกทหารมาทางประมาณหกสิบเส้น พอทหารสุม้าอี้ตั้งซุ่มอยู่เห็นได้ทีก็จุดประทัดโห่ร้องขึ้น ยกเข้าล้อมไว้ทั้งสี่ด้าน ตันเซ๊กอยู่ในท่ามกลางก็ขับทหารเข้าฝ่าฟันเปนสามารถ ล้มตายลงในที่รบเปนอันมาก เหลือทหารอยู่ประมาณหกร้อยก็รบพุ่งตลุมบอนกันอยู่จะหักออกมิได้ ทหารสุม้าอี้ล้อมกระชั้นเข้าไปจะจับเอาตัว อุยเอี๋ยนได้ยินเสียงทหารรบพุ่งกันเอิกเกริกดังนั้น ก็ยกทหารรีบไปช่วยโจมตีเข้าไปแก้เอาตัวตันเซ๊กออกมาจากที่ล้อมได้ ทหารสุม้าอี้ก็รบพุ่งติดพันมา
เตาเขงเตียวหงีก็ขับทหารขึ้นไปช่วยกันเอาอุยเอี๋ยนแลตันเซ๊กไว้ได้ ไล่ฆ่าฟันทหารสุม้าอี้ถอยกลับไป ทั้งสี่นายก็พากันมาค่าย จึงคิดว่ามหาอุปราชมีปัญญาจริง
ฝ่ายเตงจี๋ครั้นถึงจึงบอกแก่ขงเบ้งว่า มหาอุปราชใช้ให้ข้าพเจ้าไปห้ามปรามนั้น อุยเอี๋ยนกับตันเซ๊กชวนกันหัวเราะเยาะมหาอุปราชเสียอิก ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็หัวเหาะว่าอุยเอี๋ยนนี้เปนคนใจมิตรง ครั้นจะกำจัดเสียก็เสียดายฝีมือ จำเปนจำเอาไว้ใช้ไปพลาง นานไปอุยเอี๋ยนจะเปนขบถต่อแผ่นดินเปนมั่นคง พอพูดกันสิ้นคำลงม้าใช้มาบอกว่า ตันเซ๊กยกทหารล่วงขึ้นไปเสียทีแก่สุม้าอี้ ผู้คนล้มตายเปนอันมากเหลือทหารอยู่ประมาณหกร้อยคน บัดนี้กองทัพมาตั้งอยู่ต้นทางกิก๊ก
ขงเบ้งแจ้งดังนั้นจึงคิดว่า ถ้าจะเอาโทษแก่นายทัพนายกองบัดนี้ ก็จะเอาใจออกหากไปเข้าด้วยข้าศึกเสีย จึงให้เตงจี๋ไป
