ทหารทั้งปวงก็ตั้งเปนพยุห์เข้าในทันใด จึงออกมาร้องถามสุม้าอี้ว่าท่านรู้จักฤๅไม่ สุม้าอี้จึงบอกว่าพยุห์ปักกัวติ๋นเรารู้จักอยู่ ขงเบ้งจึงว่าท่านรู้จักแล้วจะตีได้ฤๅมิได้ สุม้าอี้จึงบอกว่าเราจะตีให้ได้ ขงเบ้งจึงว่าท่านจงเร่งเข้าตีเถิด สุม้าอี้ก็ขึ้นม้าจัดแจงทหารจะออกตี จึงเรียกไต้เหลียงเตียวฮองงักหลิมสามนายเข้ามาสั่งว่า อันพยุห์ของขงเบ้งตั้งบัดนี้มีประตูแปดแห่ง คือประตูเปนแลตาย ประตูออกประตูไขประตูสูญประตูตกใจประตูล่วงประตูซุ่ม ท่านจงตีเข้าไปประตูตวันออกมาประตูตวันตกแล้วมาทิศเหนือ อันประตูทิศใต้นั้นอย่าล่วงตีเข้าไปเลย ถ้าทำตามเราสั่งนี้ได้แล้วทหารขงเบ้งก็จะแตกไปเอ็ง
ไต้เหลียง เตียวฮอง งักหลิม สามนายรับคำแล้ว ก็คุมทหารสามร้อยยกตีเข้าไปทางประตูทิศตวันออก ทหารขงเบ้งก็กลับพยุห์เสียในทันใด ให้เปนประตูแต่สิบประตู ทหารสุม้าอี้ก็มิรู้ที่จะตีเข้าไปได้วิ่งกระทบกันอยู่ ทหารขงเบ้งก็จับมัดเอาตัวไปทั้งสิ้น ขงเบ้งจึงว่านายทหารทั้งสามกับทหารเลวนี้ เราจะฆ่าเสียก็หาต้องการไม่ จึงให้ทหารเปลื้องเอาเสื้อหมวกไว้กับม้า แล้วให้เอาดินหม้อทาหน้าเสียทุกคนจึงสั่งว่า ท่านกลับไปบอกสุม้าอี้นายท่านเถิด ว่าให้ไปศึกษาเล่าเรียนอาจาริย์ที่ดีเสียอิกก่อนจึ่งมาสู้กับเรา ว่าแล้วก็ปล่อยให้กลับไป
ครั้นทหารทั้งนั้นมาถึง จึงบอกแก่สุม้าอี้ตามคำขงเบ้งทุกประการ สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า ขงเบ้งทำหยาบช้าแก่เราให้ได้ความอัปยศนัก แม้นเรามิเอาไชยชะนะได้ครั้งนี้ที่ไหนจะมีหน้ากลับไปเมืองลกเอี๋ยงได้ ท่านทั้งปวงจงอุส่าห์ช่วยกันเอาไชยชะนะให้ได้ สุม้าอี้ก็ถือกระบี่สำหรับมือให้ยกทหารออกจากค่าย แล้วก็คุมทหารหนุนออกมา
