ทหารตีกระหนาบเข้ามาทั้งสี่ด้าน เหล่าทหารซึ่งอยู่ในเมืองโลเสียนั้นก็เปิดประตูออกมา ไล่ฆ่าฟันทหารสุม้าอี้ล้มตายเปนอันมาก
ฝ่ายสุม้าอี้กับโกฉุยพลัดกัน ต่างคนต่างพาทหารซึ่งเหลือนั้นรบฝ่าหนีออกมา สุม้าอี้กับโกฉุยพอพบกันเข้าก็พากันไปตั้งอยู่ณะเนินเขาแห่งหนึ่ง ครั้นเวลารุ่งเช้าขงเบ้งจึงให้เกียงอุย อุยเอี๋ยน ม้าต๋ง ม้าต้าย ตั้งค่ายอยู่นอกเมืองทั้งสี่ด้านหวังจะป้องกันข้าศึก
ฝ่ายโกฉุยจึงว่าแก่สุม้าอี้ว่า แต่เราทำสงครามแก่ขงเบ้งมาก็หลายครั้ง ยังไม่สำเร็จเพราะมิได้ตัวขงเบ้ง ครั้งนี้ขงเบ้งคิดกลศึกฆ่าทหารเราเสียเปนอันมาก แม้ท่านไม่คิดอ่านกำจัดขงเบ้งเสียให้ได้ นานไปก็จะกำเริบใหญ่หลวงขึ้น ขอให้ท่านมีหนังสือไปเมืองเลียงจิ๋ว แลเมืองเลงจิ๋วให้ยกทัพมาช่วย ข้าพเจ้าจะอาษาคุมทหารไปตีเอาตำบลเกียมโก๊ะ ซึ่งเปนด่านเมืองฮันต๋งให้ได้ กองทัพขงเบ้งก็จะขาดเสบียงลง ท่านจงคุมทหารเข้าตีจะมีไชยชะนะแก่ขงเบ้งเปนมั่นคง
สุม้าอี้เห็นชอบด้วย จึงให้มีหนังสือไปถึงเมืองเลียงจิ๋วเลงจิ๋วตามคำโกฉุยว่า ฝ่ายซุนเลแจ้งในหนังสือดังนั้นก็จัดแจงทหาร แล้วยกมาถึงสุม้าอี้ณแดนเมืองโลเสีย สุม้าอี้จึงให้โกฉุยกับซุนเลแบ่งทหารไปตีเอาด่านเกียมโก๊ะ
ฝ่ายขงเบ้งมิได้เห็นสุม้าอี้ออกรบเปนหลายวัน จึงหาเกียงอุยกับม้าต้ายมาว่า ซึ่งสุม้าอี้มิได้ออกรบพุ่งเห็นจะแกล้งหน่วงไว้ให้เราขาดเสบียง ประการหนึ่งเกรงสุม้าอี้จะให้ทหารยกไปคอยตีตัดเสบียงเรา ท่านทั้งสองจงคุมทหารหมื่นหนึ่งรีบไปสกัดไว้ อย่าให้ทหารสุม้าอี้ทำอันตรายเสบียงได้
