เกียงอุยม้าต้ายก็คุมทหารหมื่นหนึ่ง รีบไปสกัดทางไว้ก่อน ฝ่ายม้าใช้ถือหนังสือมาให้แก่เอียวหงีๆ แจ้งดังนั้นก็ไปบอกแก่ขงเบ้งว่า ซึ่งท่านให้กำหนดไว้แก่ทหารทั้งปวงว่า แม้นถึงร้อยวันให้ทหารสิบหมื่นซึ่งอยู่เมืองฮันต๋งนั้นมาผลัด บัดนี้ก็ครบกำหนดแล้ว ทหารทั้งนั้นยกมาถึงกลางทางให้หนังสือบอกมาจะขอให้ทหารไปรับ ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงว่าเนื้อความข้อนี้เราได้สั่งไว้แต่เราลืมไป จำจะให้ทหารซึ่งออกนั้นกลับไปจึงจะชอบ ทหารทั้งปวงรู้ดังนั้นก็ดีใจชวนกันจัดแจงเตรียมตัวจะกลับไป
พอม้าใช้มาบอกขงเบ้งว่า ซุนเลคุมทหารประมาณยี่สิบหมื่นมาช่วยสุม้าอี้ สุม้าอี้เกณฑ์ทหารกองหนึ่งให้ไปตีด่านเกียมโก๊ะ แลตัวสุม้าอี้นั้นยกกองทัพจะมาตีเอาเมืองโลเสีย ขงเบ้งยังมิทันตอบประการใด ทหารทั้งปวงรู้ดังนั้นก็ตกใจ
เอียวหงีจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า บัดนี้กองทัพสุม้าอี้ยกมาเปนการจวนตัวด้วยกันอยู่แล้ว ซึ่งท่านจะให้ทหารเหล่านี้ออกไปก่อนนั้นไม่ได้ ถ้าทหารเกณฑ์ผลัดมาถึงเมื่อใด จึงให้ทหารซึ่งออกนั้นไป ขงเบ้งจึงตอบว่าตัวเราได้ออกปากแล้ว ครั้นจะคืนคำเสียทหารทั้งปวงก็จะดูหมิ่นได้ ตัวเราถืออาญาสิทธิ์อยู่ ถึงมาทว่าเพลี่ยงพลํ้าแก่ข้าศึกเราจะรักษาวาจาให้คงไว้ ซึ่งจะขัดเอาไว้นั้นเห็นไม่ชอบ ด้วยบิดามารดาบุตร์ภรรยาเขาจะคอยหากัน แล้วประกาศแก่ทหารทั้งปวงว่า ถึงกำหนดผลัดเปลี่ยนแล้วจงเร่งพากันไปเถิด
ทหารทั้งปวงได้ฟังก็ว่า ข้าพเจ้าทั้งนี้จะขอเอาชีวิตร์อยู่แทนคุณอาษาท่าน ทำการเอาไชยชะนะแก่ข้าศึกให้จงได้ก่อนจึงจะไปขงเบ้งได้ฟังก็มีความยินดี จึงว่าทหารทั้งปวงเปนใจแก่ราชการครั้งนี้ เราขอบใจนักจึงพาทหารทั้งปวงนั้น ออกไปรักษาค่ายอยู่นอกเมืองแล้วสั่งว่าถ้าเห็นกองทัพสุม้าอี้มาเมื่อใด ก็เร่งออกตีอย่าให้ตั้งอยู่ได้
