ดังนั้นก็ห้ามทหารไว้มิให้เข้าค่าย ด้วยคิดเกรงเกลือกจะเปนกลศึก พอได้ยินเสียงทหารโห่ร้องขึ้นทั้งสองกอง ข้างขวานั้นสุม้าอี้ข้างซ้ายโกฉุยซุนเลคุมทหารตีกระหนาบออกมา ฆ่าฟันทหารเมืองเสฉวนเสียเปนอันมาก อุยเอี๋ยนม้าต้ายต้านทานมิได้ ก็พาทหารซึ่งเหลือนั้นฝ่าหนีออกมาถึงริมแม่น้ำ พอพบงออี้ๆจึงรับอุยเอี๋ยนม้าต้ายลงแพข้ามฟากมา ฝ่ายงอปันนั้นวางแพรีบลงไปจะใกล้ถึงสะพาน พอทหารสุม้าอี้ยิงเกาทัณฑ์ระดมมาดังห่าฝน เกาทัณฑ์ถูกงอปันถึงแก่ความตาย แลทหารทั้งปวงก็ล้มตายเปนอันมาก แพนั้นก็พัดเข้าข้างตลิ่งเปนหลายแพ เตียวฮองงักหลิมแลทหารทั้งปวงจับทหารเมืองเสฉวนไว้ได้บ้างโจนหนีไปได้บ้างตกน้ำตายบ้าง
ฝ่ายอองเป๋ง เตียวหงี เกียงอุย ม้าต๋ง เลียวฮัว เตียวเอ๊ก ทั้งหกนายยกมาใกล้ค่ายหน้าสุม้าอี้จึงปฤกษากันว่า กองทัพซึ่งขงเบ้งให้ไปตีค่ายปักหงวนนั้นก็ยังไม่รู้เหตุ มาบัดนี้เวลายามเสศแล้ว เราจะยกเข้าตีเถิดฤๅประการใด ปฤกษายังมิตกลงพอม้าใช้มาบอกว่ากองทัพซึ่งยกไปตีค่ายปักหงวน แลแพเชื้อเพลิงนั้นเสียแก่ข้าศึกแล้ว ขงเบ้งให้หาท่านกลับไป นายทหารทั้งหกคนก็ตกใจจะถอยกลับมา พอได้ยินเสียงโห่แล้วเห็นแสงเพลิงทั้งสี่ด้านแลสุม้าสู สุม้าเจียว แฮฮัวป๋า แฮฮัวฮุย คุมทหารตีกระหนาบเข้ามา ไล่ฆ่าฟันทหารล้มตายเปนอันมาก ประมาณกึ่งหนึ่งนายทหารทั้งหกคนต้านทานมิได้ ก็พาทหารซึ่งเหลือนั้นรบฝ่าหนีออกไป ครั้นถึงค่ายใหญ่ก็เข้าไปบอกแก่ขงเบ้งตามจริงทุกประการ
ขงเบ้งแจ้งดังนั้นยิ่งมีความทุกข์เปนอันมาก จึงตรวจตราทหารให้รักษาค่ายไว้มั่นคง พอปี่ฮุยมาแต่เมืองเสฉวน ขงเบ้งจึงแต่งหนังสือไปถึงซุนก๋วน สั่งให้ปี่ฮุยรับเอาหนังสือแล้วก็ลาไปเมืองกังตั๋ง ขุนนางก็พาเข้าไปเฝ้าพระเจ้าซุนก๋วนก็รับเอาหนังสือมา
