สมควรเปนเจ้า แลตัวเราทุกวันนี้ใช่จะไม่เล็งเห็นใจแลพยศอุยเอี๋ยนหามิได้ เพราะเห็นแก่ฝีมือกล้าหาญจึงเลี้ยงไว้แต่พอเปนเพื่อนทหารเลว
บิฮุยจึงว่าท่านเห็นประจักษ์อยู่ฉนี้แล้ว เลี้ยงไว้ป่วยการเสียเปล่า ท่านจงคิดอ่านกำจัดเสียอย่าให้มีราคีในกองทัพดีกว่า ขงเบ้งจึงตอบว่าท่านอย่าวิตกเลยเราคิดไว้พร้อมอยู่แล้ว ปี่ฮุยก็ลาขงเบ้งกลับไปเมืองเสฉวน พอนายประตูเข้าไปบอกขงเบ้งว่า มีทหารคนหนึ่งจะเข้ามาหาท่าน ขงเบ้งจึงให้เข้ามาแล้วถามว่า ตัวเปนทหารใครมาด้วยเหตุสิ่งใด ทหารนั้นแกล้งอุบายบอกว่า ข้าพเจ้าชื่อแต้บุ๋นเปนข้าโจยอยๆ ให้ข้าพเจ้ากับจีนล่งคุมทหารมาเปนลูกกองสุม้าอี้ จีนล่งนั้นเปนคนประสมประสาน สุม้าอี้ชอบใจใช้สอยตั้งแต่งจีนล่งขึ้นเปนขุนนาง แลสุม้าอี้กับจีนล่งข่มเหงดูหมิ่นหยาบช้าแก่ข้าพเจ้าเปนอันมาก ข้าพเจ้ามีใจเจ็บแค้นจึงลอบหนีมา หวังจะอยู่พึ่งบุญท่านจะได้ทำการศึกสืบไป ขงเบ้งยังไม่ทันว่าประการใด พอทหารเข้ามาบอกว่า จีนล่งคุมทหารเข้ามาร้องท้าทายถึงน่าค่ายเปนข้อหยาบช้า แล้วว่าจะตามจับตัวแต้บุ๋น
ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นจึงถามแต้บุ๋นว่า ฝีมือท่านกับจีนล่งนั้นเปนกะไรกัน แต้บุ๋นจึงแกล้งบอกว่าฝีมือข้าพเจ้าดีกว่าจีนล่ง ข้าพเจ้าจะอาษาออกไปตัดศีศะจีนล่งมาให้ท่านจงได้ ขงเบ้งจึงว่าถ้าทำได้ดังนั้น เราก็จะสิ้นสงไสยท่าน แต้บุ๋นก็ขึ้นม้าถือง้าวออกไป ขงเบ้งก็ตามออกไปดูถึงน่าค่าย ฝ่ายจีนล่งเห็นแต้บุ๋นออกมาก็แกล้งร้องด่าว่า เหตุใดมึงจึงลักเอาม้าของกูมา ถ้ามึงกลัวความตายจงเร่งส่งม้ามาให้กูโดยดี แม้ขัดขวางอยู่กูจะตัดศีศะมึงเสีย แล้วขับม้าเข้าปลอมทหารอยู่ ให้จีนเบ้งผู้น้องขับม้าออกไปรบกับแต้บุ๋นได้เพลงหนึ่ง แต้บุ๋นก็เอาง้าวฟันถูกจีนเบ้งตกม้าตาย จีนล่งกับทหาร
