หมื่นหนึ่งเปนกองหน้ายกไปปล้นค่ายขงเบ้ง จีนล่งก็คุมทหารมาถึงกลางทางสุม้าอี้นั้นก็ยกหนุนไป พอเกิดพยุพยัพฝนสุม้าอี้จึงคิดว่าการครั้งนี้เทพยดาช่วยเรา เห็นจะสำเร็จเปนมั่นคง
ครั้นเวลาสองยามจีนล่งมาใกล้ค่ายขงเบ้ง ก็คุมทหารตีเข้าไปถึงในค่ายมิได้เห็นผู้ใดก็ตกใจ คิดว่าครั้งนี้เห็นขงเบ้งจะซ้อนกลเปนมั่นคง ครั้นถอยกลับออกมาถึงน่าค่าย พอไต้ยินเสียงโห่ขึ้นทั้งสี่ด้าน แสงเพลิงก็จุดล้อมเข้ามา แล้วเห็นอองเป๋งเตียวหงีม้าต๋งม้าต้าย คุมทหารตีกระหนาบเข้ามาทั้งสี่ด้าน ฆ่าฟันทหารจีนล่งล้มตายเปนอันมาก จีนล่งนั้นรบพุ่งป้องกันอยู่ในว่างทหารขงเบ้ง
ฝ่ายสุม้าอี้เห็นแสงเพลิงแลได้ยินเสียงโห่ร้องอื้ออึง ก็ยังไม่แจ้งว่าจีนล่งจะได้ค่ายหรือยัง จึงขับทหารรีบหนุนไปช่วยจีนล่ง พอได้ยินเสียงโห่ร้องขึ้นข้างหลังแล้วเพลิงเผาสกัดไว้ สุม้าอี้แลไปเห็นเกียงอุยอุยเอี๋ยนคุมทหารตีเข้ามา ฆ่าฟันทหารสุม้าอี้ล้มตายเปนอันมาก ฝ่ายจีนล่งกับทหารหมื่นหนึ่งนั้น ต้องเกาทัณฑ์แลอาวุธต่างๆตายสิ้นทั้งนายแลไพร่ แลสุม้าอี้พาทหารซึ่งเหลือตายนั้นกลับไปค่าย พอพยัพฝนนั้นสว่างขึ้นก็พอเวลาจะใกล้รุ่ง
ขงเบ้งครั้นมีไชยชะนะแล้วก็ตีม้าฬ่อเรียกทหารกลับเข้าค่าย นายทหารทั้งปวงจึงถามขงเบ้งว่า เมื่อเวลายามเสศให้เกิดพยุพยัพฝนนั้น ท่านทำความรู้สิ่งใดหรือ ขงเบ้งจึงบอกว่าเราขึ้นไปดูบนเนินเขานั้น เราอ่านมนต์เรียกลมแลฝนให้มีมาจึงได้ทำการถนัด นายทหารทั้งปวงสรรเสริญวิชาความคิดขงเบ้ง ซึ่งทำการนี้เสมอเทพยดา ขงเบ้งจึงให้เอาตัวแต้บุ๋นไปฆ่าเสีย แล้วคิดการซึ่งจะรบพุ่งให้ได้ไชยชะนะ ครั้นเวลารุ่งเช้าจึงให้ทหารไปร้องท้าทายต่าง ๆ สุมาอี้ก็มิได้ออกรบพุ่ง
