อยู่มาวันหนึ่งขงเบ้งขี่เกวียนน้อย พาทหารไปเที่ยวดูณเนินเขากิสาน เห็นซอกเขาแห่งหนึ่งชอบกล ทางหน้าหลังแคบแต่พอจุม้าตัวหนึ่ง ที่กลางนั้นกว้างขวางเปนที่ลับสงัด คนจะอยู่ได้ประมาณพันเสศ ขงเบ้งมีความยินดีด้วยจะทำการลับได้ จึงพากันกลับมาณค่าย แลถามชาวบ้านนอกว่าตำบลซอกเขานั้นชื่อใด ชาวบ้านบอกว่าชื่อเฮาโลก๊ก ขงเบ้งจึงเรียกตอยอยอาวต๋งเข้ามากระซิบสั่ง ให้คุมช่างพันหนึ่งไปซ่อนทำโคยนต์ณเขาเฮาโลก๊ก
ตอยอยอาวต๋งก็จัดช่างแล้วไปทำการอยู่ตามขงเบ้งสั่ง ขงเบ้งจึงให้ม้าต้ายคุมทหารห้าร้อย ไปคอยรักษาอยู่ณซอกเขาปากเฮาโลก๊ก อย่าให้ผู้ใดเข้าออกเห็นการซึ่งทำนั้นได้ ขณะเมื่อช่างไปซ่อนทำการอยู่นั้น ขงเบ้งก็ไปดูวันละสองครั้ง เตียวหงีจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า อันเสบียงซึ่งซ่องสุมไว้ณด่านเกียมโก๊ะนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่าโคกระบือจะลากเข็นมาส่งกองทัพเรานี้ขัดสน ด้วยทางไกลกันดานนัก ขอท่านจงดำริห์การให้ส่งเสบียงได้โดยง่าย
ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วว่า ท่านอย่าวิตกเลยเราได้จัดแจงให้ช่างทำโคยนต์ สำหรับจะได้เข็นเสบียงทั้งกลางวันกลางคืนมิให้ลำบากด้วยโคกระบือ แล้วขงเบ้งก็เอาตำราอย่างโคยนต์มาให้ดู เตียวหงีแลขุนนางทั้งปวงเห็นดังนั้นก็ว่าพึ่งได้เห็นครั้งนี้ แล้วสรรเสริญว่าสติปัญญามหาอุปราชคิดได้ฉนี้ดังเทพยดามาดนใจท่าน
ครั้นได้สิบสี่สิบห้าวันช่างทำการแล้ว ตอยอยอาวต๋งก็เอาโคยนต์พันหนึ่งมาให้ขงเบ้ง ขงเบ้งก็เอาโคยนต์นั้นลองดู ทหารเข้ารุนแต่พอให้พ้นจากที่ โคยนต์นั้นก็เดินไปขึ้นเนินเขาลงลุ่มได้ดังเปน ขงเบ้งจึงว่าถ้าเดินแต่ตัวเดียวไปได้ทางประมาณสามร้อยเส้น แม้นไปทั้งพวกเดินทางได้ถึงเจ็ดร้อยแปดร้อยเส้น ขุนนางทั้งปวง
