เราจะพากันกลับไปเมืองกังตั๋งดีกว่า ลกซุนแจ้งดังนั้นก็สั่งผู้ถือหนังสือว่า เราคำนับไปถึงจูกัดกิ๋นอย่าให้วิตกเลย ให้ตั้งมั่นอยู่แต่ในค่ายเถิด การทั้งปวงเราคิดไว้พร้อมแล้ว ผู้ถือหนังสือนั้นก็กลับมาบอกจูกัดกิ๋น ๆ จึงถามว่าเห็นลกซุนทำประการใดบ้าง ผู้ถือหนังสือจึงบอกว่า ข้าพเจ้าเห็นลกซุนให้ปลูกถั่วปลูกมันแลผักไว้ริมค่ายเปนอันมาก แล้วลกซุนพาทหารออกมาซ้อมหัดอาวุธแลม้าอยู่น่าค่าย
จูกัดกิ๋นได้ฟังดังนั้นก็ตกใจจึงว่า ลกซุนจะคิดอ่านสู้รบแล้วเหตุใดมาปลูกผักดังนี้เล่า จึงพาทหารไปณค่ายลกซุน แล้วถามว่าท่านจะคิดสู้รบประการใด ลกซุนจึงบอกว่าข้าพเจ้าให้แต่งหนังสือไปขอกองทัพพระเจ้าซุนก๋วน ให้ยกมาช่วยเปนทัพกระหนาบ ทหารโจยอยก็จับผู้ถือหนังสือไปได้ การซึ่งคิดไว้นั้นเสียไปแล้ว บัดนี้ข้าพเจ้าได้ซ้ำบอกไปถึงพระเจ้าซุนก๋วนอิกว่า จะขอยกกลับไปเมืองกังตั๋ง จูกัดกิ๋นจึงว่าถ้าท่านคิดดังนั้นก็เร่งยกกลับไปเถิด ลกซุนจึงตอบว่าครั้นเราจะยกไปบัดนี้ ทหารโจยอยรู้ก็จะยกมาโจมตี ท่านเปนกองหน้าจงไปจัดเรือรบให้เห็นเปนทียกไปทำการด้วยข้าศึก แล้วเราจะเถิกทัพกลับไป จูกัดกิ๋นก็ลาลกซุนกลับมาถึงค่ายจึงจัดแจงเรือรบเตรียมไว้
ฝ่ายม้าใช้เห็นดังนั้นก็เอาเนื้อความไปบอกให้ทูลพระเจ้าโจยอยๆแจ้งดังนั้นก็ว่า อันความคิดลกซุนนั้นฦกซึ่งนัก ครั้นเราจะยกไปต่อสู้บัดนี้ก็เกรงกลศึกลกซุนอยู่ จึงสั่งทหารทั้งปวงให้รักษาค่ายไว้เปนมั่นคง ครั้นอยู่มาประมาณห้าวัน พอม้าใช้มาบอกให้ทูลพระเจ้าโจยอยว่า ทหารซุนก๋วนทั้งทัพบกทัพเรือเลิกกลับไปเมืองกังตั๋งแล้ว พระเจ้าโจยอยแจ้งดังนั้นก็ยังไม่เชื่อ ให้ทหารไปสืบดูก็รู้ว่าจริงเหมือนคำม้าใช้ จึงสั่งนายทัพนายกองทั้งปวงให้
