กับบุตร์ก็ขับม้าตามเข้าไปถึงปากทางเฮาโลก๊กมิได้เห็นผู้ใด จึงให้ทหารเข้าไปดูในช่องแคบ ทหารกลับออกมาบอกว่าเฮาโลก๊กนั้นมีแต่ทับตึกดินน้อยๆ ตั้งอยู่ตามเนินเขามิได้เห็นทหารขงเบ้งอยู่แต่สักคนหนึ่ง สุม้าอี้จึงพาบุตร์แลทหารทั้งปวง เข้าไปจากค่ายปากทางเห็นทับน้อยๆมีแต่หญ้าฟางอยู่เปนอันมาก จึงว่าที่นี้ขงเบ้งคิดจะย้ายเอาเสบียงมาซ่อนไว้ อันในหุบเขานี้จำเภาะมีทางเข้าออกตามซอกแต่สองทาง แม้นขงเบ้งแต่งทหารมาซุ่มสกัดปากทางไว้ทั้งสองข้าง เราก็จะได้ความขัดสนนัก
ครั้นว่าขาดคำลงพอได้ยินเสียงประทัด แลทหารโห่ร้องอื้ออึงขึ้นแล้วทั้งคบเพลิงลงมาจากเนินเขาเปนอันมาก เพลิงนั้นก็ติดชะนวนแลดินประสิวไหม้เชื้อแลทับขึ้น ทหารทั้งปวงตายด้วยเพลิงเปนอันมาก สุมาอี้เห็นดังนั้นก็สิ้นสติ ตกลงจากม้าเข้ากอดบุตร์ทั้งสองไว้ก็ร้องไห้รํ่าว่า ครั้งนี้ชีวิตร์เราพ่อลูกจะตายในที่นี่เปนมั่นคง แล้วเผ่นขึ้นม้าตกม้าลงถึงสามครั้งสี่ครั้ง จะหนีก็มิได้ก็ยิ่งร้องไห้เปนอันมาก พอเกิดลมพยุใหญ่พัดมาฟ้าผ่าลงเสียงดังแผ่นดินจะถล่มไป ฝนตกลงมาเปนห่าใหญ่เพลิงนั้นดับไปสิ้น น้ำในหุบเขาท่วมขึ้นประมาณศอกหนึ่ง สุม้าอี้จึงร้องว่าบุญของเรามีอยู่เปนอันมาก เทพยดาจึงบันดาลให้ฝนตกลงมาช่วยเรา แล้วพาบุตร์ทั้งสองออกมาถึงปากทาง พอพบเตียวฮองงักหลิมซึ่งเปนกองหลังคุมทหารตามมาทัน
ฝ่ายม้าต้ายเห็นดังนั้นก็คิดว่า ครั้นจะรบพุ่งบัดนี้ทหารของตัวก็น้อยจึงพาทหารเลิกไป สุม้าอี้กับบุตร์ทั้งสองก็รีบกลับมาถึงค่าย เห็นทหารขงเบ้งเข้าอยู่ในค่ายเปนอันมากก็พากันถอยไป เหล่าทหารขงเบ้งก็ชวนกันออกติดตามรบพุ่ง สุม้าอี้ไปทางประมาณร้อยเส้น ขณะนั้นสุม้าอี้พบโกฉุยซุนเลเข้า จึงพากันรบพุ่งต้านทาน
