ทหารขงเบ้งไว้เปนสามารถ ทหารขงเบ้งก็ถอยกลับมารักษาค่ายสุม้าอี้ไว้ แลสุม้าอี้ก็พาทหารทั้งปวงไปตั้งค่ายใหม่ อยู่ทางไกลค่ายเก่าประมาณสองร้อยเส้น
ฝ่ายทหารกองหน้าสุม้าอี้ซึ่งไปตีค่ายณเขากิสานนั้น ครั้นรู้ว่าสุม้าอี้เสียค่ายก็พากันจะเลิกทัพกลับ พอทหารขงเบ้งตีกระหนาบเข้ามาทั้งสี่ด้าน ไล่ฆ่าฟันทหารสุม้าอี้ตายสิบส่วนเหลืออยู่แต่ส่วนหนึ่งสองส่วน หนีไปหาสุม้าอี้ณค่ายใหม่
ฝ่ายขงเบ้งอยู่บนเนินเขา ขณะเมื่อเห็นอุยเอี๋ยนฬ่อสุม้าอี้เข้ามาในหุบเขาเฮาโลก๊กนั้น ก็คิดว่าครั้งนี้สุม้าอี้จะตายอยู่ในเพลิงเปนมั่นคงแล้ว ครั้นฝนตกลงมาสุม้าอี้รอดออกไปจากหุบเขา ขงเบ้งจึงทอดใจใหญ่ แล้วว่าธรรมดาคนทั้งปวงจะทำการสิ่งใดก็ย่อมสำเร็จด้วยความคิด แม้นการไม่ตลอดก็เพราะผู้นั้นมีกรรมอยู่ ขงเบ้งก็พาทหารทั้งปวงกลับลงมาค่ายใหญ่
ฝ่ายสุม้าอี้ให้ประกาศแก่ทหารใหญ่น้อยว่า แม้นเห็นทหารขงเบ้งยกมาก็อย่าให้ออกรบพุ่งจงรักษาค่ายไว้ให้มั่นคง ถ้าผู้ใดมิฟังออกสู้รบเราก็จะให้ตัดศีศะเสีย ครั้นอยู่มาวันหนึ่งโกฉุยจึงบอกแก่สุม้าอี้ว่า บัดนี้ขงเบ้งให้ตั้งค่ายรายทาง เข้ามาถึงสองค่าย แล้วให้ทหารมาร้องท้าทายทุกเวลา สุม้าอี้ก็ว่าให้รักษาค่ายไว้จงมั่นคงเถิดอย่าออกรบพุ่งเลย
ฝ่ายขงเบ้งมิได้เห็นสุม้าอี้ออกรบเปนหลายวัน จึงให้เอาผ้าซับในกางเกงหญิงนั้น มาใส่หีบลงกับหนังสือซึ่งแต่งฉบับหนึ่ง ให้ทหารแบกเอาไปให้สุม้าอี้ณค่าย สุม้าอี้เปิดหีบขึ้นเห็นผ้ากับหนังสือ จึงเอาหนังสือมาฉีกออกอ่านดูเปนใจความว่า สุม้าอี้เปนขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองลกเอี๋ยง ยกกองทัพออกมาจะทำสงครามด้วยเรา เหตุใดจึงนิ่งอยู่แต่ในค่ายช้านาน ช้านานมิได้ออกรบพุ่งให้รู้จัก
