เย็นเปนศุข ทหารทั้งปวงได้ฟังดังนั้น ก็กลั้นน้ำตาไม่ได้ ร้องไห้รักขงเบ้งสิ้นทุกคน
ขณะนั้นหน้าขงเบ้งก็เศร้าสลดไม่สบาย ให้ป่วยในอกอยู่ดังหนามยอก มิได้คิดออกไปรบพุ่งกับสุม้าอี้เปนหลายวัน ฝ่ายนายทหารใหญ่น้อยในกองทัพสุม้าอี้รู้ว่า ขงเบ้งให้หนังสือมาเปนข้อหยาบช้าดังนั้น จึงว่าแก่สุม้าอี้ว่าท่านเปนขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองหลวงเหตุไฉนมานิ่งอยู่ให้ทหารเมืองเสฉวน ซึ่งเปนเมืองน้อยมาดูหมิ่นว่ากล่าวดังนี้ไม่ควร ข้าพเจ้าจะขออาษาออกไปรบพุ่งเอาไชยชะนะแก่ขงเบ้งให้จงได้
สุม้าอี้จึงตอบว่า ซึ่งเรานิ่งอยู่นี้ใช่จะกลัวขงเบ้งหามิได้ ด้วยมีรับสั่งพระเจ้าโจยอยห้ามไว้เราจึงไม่ออกรบพุ่ง แม้นท่านทั้งปวงจะตั้งใจอาษาทำการสงครามก็ให้งดอยู่ เราจะบอกไปให้กราบทูลพระเจ้าโจยอยก่อน แม้นโปรดประการใดจึงจะทำตาม แล้วสุม้าอี้แต่งหนังสือให้มาใช้ถือไปแจ้งข้อราชการแก่พระเจ้าโจยอยอยู่ณเมืองหับป๋า
พระเจ้าโจยอยรับหนังสือมาอ่านดูเปนใจความว่า ข้าพเจ้าสุม้าอี้ได้ทำการรบพุ่งกับขงเบ้งตามเนื้อความแต่หลัง ข้าพเจ้าก็ตั้งมั่นอยู่ตามรับสั่ง บัดนี้ขงเบ้งให้หนังสือมาเยาะเย้ยเปนข้อหยาบช้าข้าพเจ้าแลทหารในเมืองหลวงได้ความอัปยศชาวเมืองเสฉวน จึงปฤกษากันจะขอออกรบพุ่งกับขงเบ้ง ถ้าโปรดประการใดจะได้ทำตาม พระเจ้าโจยอยแจ้งดังนั้นจึงปฤกษาขุนนางทั้งปวงตามในหนังสือสุม้าอี้ ชินขุนขุนนางจึงทูลว่าอันสุม้าอี้แลทหารในกองทัพนั้นได้ความอัปยศ เพราะขงเบ้งให้หนังสือเยาะเย้ย อันสุม้าอี้มิได้ออกรบพุ่งก็เพราะเกรงรับสั่งให้ห้าม แต่นายทหารทั้งปวงนั้นโกรธแค้นจะใคร่ออกไปรบกับขงเบ้ง ซึ่งสุม้าอี้ให้ถือหนังสือมาทูลข้อราชการนี้ หวังจะให้มีรับสั่งไปประกาศแก่นายทัพนายกองอย่าให้ออกรบ พระเจ้าโจยอยเห็นด้วย
