จึงให้ชินขุนขุนนางถือรับสั่งไปให้สุม้าอี้ว่า อย่าให้ออกรบพุ่งเลย ให้รักษาค่ายไว้ให้มั่นคง
สุม้าอี้แจ้งดังนั้นก็เอาหนังสือรับสั่งไปประกาศ แก่นายทัพนายกอง ทหารทั้งปวงก็รักษาค่ายอยู่ ฝ่ายขงเบ้งรู้กิติศับท์ว่า โจยอยให้หนังสือมาถึงสุม้าอี้ดังนั้น ก็ว่าแก่นายทหารทั้งปวงว่า สุม้าอี้คิดย่อท้อจึงมิได้ยกออกมารบพุ่งกับเรา เกียงอุยจึงถามว่าเนื้อความทั้งนี้เหตุใดท่านจึงแจ้ง ขงเบ้งจึงบอกว่าเราเห็นว่าสุม้าอี้มิได้ออกรบเปนช้านานเพราะเกรงเราอยู่ กลัวทหารทั้งปวงจะเสียน้ำใจ จึงบอกถึงโจยอยว่าจะขอยกกองทัพออกรบ โจยอยจึงให้มีหนังสือมาห้ามมิให้ออกรบพุ่ง หวังจะเอาใจทแกล้วทหารไว้
พอปี่ฮุยมาแต่เมืองเสฉวนบอกแก่ขงเบ้งตามเนื้อความ ซึ่งโจยอยยกเปนสามทางไปตีเมืองกังตั๋งนั้น ให้ขงเบ้งฟังทุกประการ บัดนี้กองทัพเมืองกังตั๋งเสียทีแก่โจยอย ก็เลิกกลับเข้าเมืองกังตั๋ง ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ ร้องหวีดขึ้นด้วยเสียงอันดังก็ทอดใจใหญ่ พอลมประทะขึ้นมาก็ล้มสลบลงกับที่ ขุนนางแลทหารทั้งปวงก็ตกใจช่วยกันแก้ฟื้นขึ้น ขงเบ้งจึงว่าโรคเก่าเรากำเริบขึ้นแล้ว เห็นชีวิตร์เราจะไม่ยืนสืบไป
ครั้นเวลาคํ่าขงเบ้งอุส่าห์เดินออกไปดูอากาศ เห็นดาวสำหรับตัวนั้นเศร้าหมองกว่าแต่ก่อน ก็ยิ่งตกใจเปนอันมากจึงพาเกียงอุยเข้าไปที่ข้างในแล้วว่า ชีวิตร์เรานี้เห็นจะตายในวันนี้พรุ่งนี้แล้ว เกียงอุยได้ฟังดังนั้นก็ตกใจจึงถามว่า เหตุใดมหาอุปราชจึงว่าฉนี้ ขงเบ้งจึงบอกว่าพิเคราะห์ดูอากาศเห็นดาวสำหรับตัวเรานี้ วิปริตจึงรู้ว่าจะสิ้นอายุแล้ว
เกียงอุยจึงว่าถ้ากระนั้น ท่านจงแต่งการบูชาเทพยดาเสดาะเคราะห์เห็นพอจะสืบอายุไปได้บ้าง ขงเบ้งจึงตอบว่าอันการนี้เราก็
