ฝ่ายสุม้าอี้มิได้เห็นทหารขงเบ้งออกมารบพุ่งเปนหลายวัน ก็มีความสงไสยอยู่ ครั้นเวลากลางคืนวันนั้นสุม้าอี้ออกมาดูอากาศเห็นวิปริตก็ดีใจ จึงบอกแก่แฮฮัวป๋าว่า เห็นดาวมหาอุปราชเมืองเสฉวนนั้นเศร้าหมอง เห็นอายุขงเบ้งจะถึงกำหนดอยู่แล้ว ท่านจงคุมทหารพันหนึ่งไปณค่ายขงเบ้ง แม้นเห็นทหารในค่ายนั้นสงบอยู่ ขงเบ้งจะป่วยลงเปนมั่นคง ท่านจึงร้องท้าทายให้ทหารขงเบ้งยกออกมารบ แม้นเรารู้ประจักษ์ว่าขงเบ้งเปนประการใดจะได้คิดการต่อไป แฮฮัวป๋าก็คุมทหารไปลอบดูตามสุม้าอี้สั่ง
ฝ่ายขงเบ้งคำรบหกคืนนั้น เห็นเพลิงในโคมใหญ่ซึ่งจุดไว้สำหรับเสี่ยงทายอายุนั้น รุ่งเรืองสว่างอยู่ค่อยมีความยินดี คิดว่าจะสืบอายุไปได้ ในขณะนั้นเกียงอุยตรวจตรา ทหารซึ่งล้อมวงทั้งสี่สิบเก้าคนให้คอยดูผู้คนอย่าให้เข้าออกได้ แล้วเกียงอุยเข้าไปแหวกม่านดูเห็นขงเบ้งสยายผม ถือกระบี่นั่งอ่านมนต์อยู่ พอได้ยินเสียงสุม้าอี้มาร้องท้าทายถึงน่าค่ายเปนข้อหยาบช้า เกียงอุยจึงออกมาจากที่ข้างในสั่งทหารให้ออกไปสืบดู
ฝ่ายอุยเอี๋ยนได้ยินทหารสุม้าอี้ ร้องท้าทายดังนั้นก็โกรธ มิได้รู้ว่าขงเบ้งทำการอยู่ข้างใน จึงทะลวงเข้าไปหวังจะบอกขงเบ้ง พอสคุดโคมสำหรับเสี่ยงทายอายุขงเบ้งนั้นดับไป ขงเบ้งเห็นดังนั้นก็ตกใจทิ้งกระบี่เสียร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง ว่าความตายนี้เปนบุราณกรรมถึงมาทว่าจะคิดอ่านแก้ไขประการใดก็ไม่พ้น ตัวเราครั้งนี้จะถึงความตายเปนมั่นคง
เกียงอุยกลับเข้ามาเห็นดังนั้นก็โกรธ ชักกระบี่ออกจะฆ่าอุยเอี๋ยนเสีย ขงเบ้งยุดมือไว้แล้วห้ามว่า ซึ่งท่านจะฆ่าอุยเอี๋ยนเสียนั้นไม่ควร อันเหตุทั้งนี้เพราะกรรมของเราจะถึงที่ตาย แล้วขงเบ้งอาเจียนโลหิตออกจนสลบลงกับที่ เกียงอุยอุยเอี๋ยนก็ช่วยกันแก้ไข
