ณเมืองแก่กุ๋น ซึ่งขึ้นแก่เมืองฮันต๋ง เอียวหงีมีความแค้น แล้วอัปยศแก่ไพร่บ้านพลเมืองก็เชือดฅอตายเสีย
ขณะนั้นพระเจ้าเล่าเสี้ยนเสวยราชในเมืองเสฉวนได้สิบสามปี พระเจ้าซุนก๋วนเสวยราชย์ในเมืองกังตั๋งได้สิบปี พระเจ้าโจยอยเสวยราชย์ในเมืองลกเอี๋ยงได้เก้าปี ทั้งสามเมืองนี้มิได้เปนศึกกันมาช้านาน ราษฎรทั้งปวงค่อยได้ความสุข ขณะเมื่อพระเจ้าโจยอยกลับมาแต่เมืองหับป๋านั้น ตั้งประทับอยู่ณเมืองฮูโต๋ จึงตั้งสุม้าอี้เปนที่มหาอุปราช แล้วให้ยกไปตรวจค่ายคูประตูหอรบด่านทางทุกตำบล แล้วสุม้าอี้ก็กลับไปเมืองลกเอี๋ยง
พระเจ้าโจยอยก็ให้สร้างปราสาทราชวังในเมืองฮูโต๋ แล้วให้ม้ากิ้นเปนแม่กองคุมนายช่างสามหมื่น ลูกมือสำหรับใช้ทำการสามสิบหมื่นไปสร้างปราสาท แลซ่อมแปลงค่ายคูประตูหอรบณเมืองลกเอี๋ยง แลให้ทำปราสาทนั้นสูงยี่สิบวา ม้ากิ้นก็คุมนายจ้างไปทำการอยู่ณเมืองลกเอี๋ยง ตังสิมขุนนางเห็นคนทั้งปวงได้ความลำบากนักจึงทูลพระเจ้าโจยอยว่า อันจะทำการเมืองเปนช้านานรออยู่ฉนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าช่างทั้งปวงได้ความลำบากนัก ประการหนึ่งเกลือกว่าข้าศึกรู้จะยกจู่มา ฝ่ายเมืองเราจะกะเกณฑ์สู้รบไม่ทันก็จะเสียแก่ข้าศึก ขอให้งดการไว้บำรุงทหารไพร่บ้านพลเมืองให้พร้อมดีกว่า แม้นมีการสงครามมาจะได้กะเกณฑ์สดวก
พระเจ้าโจยอยได้ฟังดังนั้นก็โกรธ แต่มิได้ว่าประการใด ขุนนางซึ่งชังตังสิมนั้น ทูลยุยงจะให้ฆ่าตังสิมเสีย พระเจ้าโจยอยจึงตอบว่า ตังสิมเปนคนเก่ามีความชอบอยู่ซึ่งจะฆ่าเสียนั้นไม่ได้ พระเจ้าโจยอยจึงถอดตังสิมออกจากที่ขุนนางแล้วห้ามว่า สืบไปเมื่อน่าถ้าผู้ใดขัดขวางมิให้สร้างเมืองลกเอี๋ยงก็จะให้ตัดศีศะเสีย เตียวบ้อเห็นไพร่ได้รับความลำบากนักก็ทูลห้ามพระเจ้าโจยอยว่า อย่าให้สร้าง
