ไชยชะนะแก่ข้าศึกเปนมั่นคง พระเจ้าโจยอยจึงถามว่าท่านคะเนเห็นกองซุนเอี๋ยนจะคิดอ่านรบพุ่งประการใด
สุม้าอี้จึงทูลว่าแม้นกองซุนเอี๋ยนทิ้งเมืองเสียหนีไป ซุ่มซ่อนอยู่ในป่า เห็นจะติดตามขัดสนด้วยไม่เจนทาง ข้อนี้เห็นว่ากองซุนเอี๋ยนคิดการศึกเปนเอก ข้อหนึ่งถ้ากองซุนเอี๋ยนยกออกมาตั้งค่ายอยู่หน้าเมืองเสียวตั๋งนั้นเปนความคิดโท ข้อหนึ่งแม้กองซุนเอี๋ยนยกมาตั้งอยู่ณเมืองเซียงเป๋งเปนแดนต่อแดนนั้น เปนความคิดตรีเห็นจะจับกองซุนเอี๋ยนได้เปนมั่นคง พระเจ้าโจยอยจึงถามว่า ท่านจะยกไปครั้งนี้จะช้าเร็วสักเท่าใด สุม้าอี้จึงทูลว่าอันทางจะไปเมืองเสียวตั๋งนั้นไกลกันดารนัก ข้าพเจ้าคะเนทางจะไปถึงนั้นสักร้อยวัน จะทำการสงครามก็สักร้อยวันจะกลับมาก็สักร้อยวัน จะหยุดพักทั้งไปทั้งมานั้นสักหกวัน ครบปีหนึ่งจึงจะได้กลับมาถึงเมืองหลวง พระเจ้าโจยอยจึงว่าท่านจะไปช้าถึงปีหนึ่ง แม้กองทัพเมืองเสฉวนฤๅเมืองกังตั๋งยกมาทำอันตรายเมืองเราจะทำประการใด สุม้าอี้จึงทูลว่าพระองค์อย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าคิดอ่านทหารไว้รักษาเมืองพร้อมอยู่แล้ว พระเจ้าโจยอยมีความยินดี จึงว่าถ้าดังนั้นแล้วท่านจะไปก็ตามเถิด สุม้าอี้ก็ถวายบังคมลาออกมาจัดทหารในพรรคพวกได้สี่หมื่น ให้โฮจุ้นคุมทหารเปนกองหน้า ครั้นได้ฤกษ์สุม้าอี้ก็ยกกองทัพออกจากเมืองลกเอี๋ยง หวังจะไปตีเมืองเสียวตั๋ง
ฝ่ายม้าใช้เห็นดังนั้น ก็รีบไปบอกกองซุนเอี๋ยนว่า สุม้าอี้ยกมาจะทำอันตรายเมืองเรา กองซุนเอี๋ยนได้ฟังดังนั้นก็ให้ปี่เอี๋ยนกับเอียวจอคุมทหารแปดหมื่นออกไปตั้งรับอยู่ตำบลเลียวซุน พ้นแดนเมืองเซียงเป๋ง ปี่เอี๋ยนเอียวจอก็ยกมาถึงจึงให้ตั้งค่ายมั่นกว้างสองร้อยเส้น แล้วให้ขุดคูรอบตรวจตราทหารให้รักษาไว้มั่นคง ฝ่าย
