ครั้นเวลารุ่งเช้า ชือเหลียนสาระวัดซ้ายจึงเข้าไปว่าแก่สุม้าอี้ว่า ข้าพเจ้าเห็นทหารทั้งปวงได้ความลำบากนัก จะนั่งนอนก็จมน้ำอยู่กึ่งตัวบ้าง จะหุงหาอาหารก็ไม่ใคร่จะได้ ขอให้เลิกไปตั้งอยู่ที่ดอนก่อน ถ้าฝนคลายลงเมื่อใดจึงยกเข้ามาล้อมเมืองไว้ดังเก่า สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่าตัวเราเปนแม่ทัพถืออาญาสิทธิ์ได้ออกปากห้ามแล้ว เหตุใดตัวจึงไม่ฟังบังอาจล่วงอาญาจะให้เสียการของเรา จึงให้ทหารเอาตัวชือเหลียนไปฆ่าเสีย แล้วตัดเอาศีศะมาเสียบไว้น่าค่าย มิให้ทหารทั้งปวงดูเยี่ยงอย่าง บันดานายทหารเห็นดังนั้นก็กลัว มิได้ว่ากล่าวทัดทาน
ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง สุม้าอี้จึงให้เลิกค่ายถอยออกไป ตั้งอยู่ไกลเมืองประมาณสองร้อยเส้น หวังจะให้ชาวเมืองเซียงเป๋งแลทหารออกมาหากินจะได้เกลี้ยกล่อม ตันกุ๋นมีความสงไสยจึงถามสุม้าอี้ว่า ครั้งเมื่อท่านยกไปรบเบ้งตัดนั้น ท่านแบ่งทหารออกเปนแปดทาง ยกไปแปดวันก็ถึงเมืองซงหยง จึงคิดอ่านรบพุ่งจับเอาตัวเบ้งตัดได้ ท่านก็มีความชอบเปนอันมาก ครั้งนี้ท่านยกกองทัพมาก็มีทหารแต่สีหมื่นทางก็ไกลถึงสิบหมื่นเส้น เหตุใดท่านจึงมาตั้งนิ่งอยู่มิได้ยกเข้าไปตีเอาเมืองให้ได้ ข้าพเจ้าเห็นว่าจะแกล้งทรมานทหารให้ลำบากด้วยนํ้าแลฝน แล้วเลิกออกไปตั้งค่ายอยู่ไกลเมืองฉนี้ จะให้ชาวเมืองออกมาหากินให้มีกำลังขึ้นฤๅ
สุม้าอี้ได้ฟังดังนั้นก็ทัวเราะแล้วตอบว่า เมื่อยกไปรบเมืองซงหยงนั้นทหารเราก็มาก แต่เสบียงก็น้อยกว่าเขาเราจึงรีบทำการโดยเร็วก็จับตัวเบ้งตัดได้ เรายกมาครั้งนี้ทหารกองซุนเอี๋ยนมีมาก แต่เสบียงนั้นน้อยกว่าเรา เราจึงคิดอ่านหนักหน่วงไว้มิได้รบพุ่ง ซึ่งยกออกมาตั้งอยู่ไกลเมืองนี้ เพราะจะให้ทหารกองซุนเอี๋ยนซึ่งอดหยากเข้าปลาอาหารหนีออกจากเมือง เมื่อเห็นกำลังกองซุนเอี๋ยนน้อยลง
