แล้วเราจึงจะให้ยกกองทัพเข้าโจมตีเอาเมือง ก็จะจับตัวกองซุนเอี๋ยนได้โดยง่าย ตันกุ๋นแจ้งดังนั้นก็คำนับแล้วสรรเสริญว่า ความคิดท่านนี้ควรเปนแม่ทัพหลวง
สุม้าอี้จึงให้ทหารกองหนึ่งไปขอเสบียงณเมืองลกเอี๋ยง หวังจะได้เพิ่มเติมไว้มิให้อดหยาก ทหารทั้งปวงนั้นรับคำสุม้าอี้ แล้วก็รีบไปบอกความทั้งปวงแก่ขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองหลวง ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยแจ้งดังนั้นก็ปฤกษา แล้วกราบทูลพระเจ้าโจยอยว่า สุม้าอี้ยกกองทัพไปตีเมืองเสียวตั๋งครั้งนี้เปนเทศกาลฝน ทหารแลม้าได้ความลำบากด้วยนํ้าท่วม บัดนี้ให้มาขอเสบียงขอให้มีหนังสือไปให้สุม้าอี้เลิกกองทัพมาก่อน ต่อเทศกาลแล้งจึงให้ยกไปตีเอาเมืองเสียวตั๋งก็จะได้โดยง่าย พระเจ้าโจยอยแจ้งดังนั้นจึงตรัสว่า ท่านทั้งปวงอย่าวิตกเลย อันสุม้าอี้นั้นมีสติปัญญาทั้งชำนาญในการสงคราม ไม่ช้านักก็จะรู้ข่าวว่าสุม้าอี้มีไชยชะนะแก่กองซุนเอี๋ยน แล้วก็สั่งให้จ่ายเสบียงให้ทหารสุม้าอี้
ฝ่ายสุม้าอี้เมื่อให้ทหารไปขอเสบียงแล้ว อยู่มาสามวันเวลากลางคืนฝนมิได้ตก สุม้าอี้ออกไปดูฤกษ์บนเห็นอุกลาบาทว์ผ่านมาแต่ทิศตวันออกเฉียงเหนือณเขาซิวสาน ตกลงข้างทิศตวันออกเฉียงใต้ ทหารในกองทัพก็ตกใจกลัว สุม้าอี้จึงห้ามว่าอย่าตกใจเลย อันเปนเหตุทั้งนี้ เพราะเทพยดาสำแดงเหตุจะให้เรามีไชยชะนะแก่ข้าศึก พ้นไปจากนี้ห้าวันเมืองเซียงเป๋งก็จะเสียแก่เรา ซึ่งอุกลาบาทว์ตกลงแห่งใดเราก็จะได้ฆ่ากองซุนเอี๋ยนในที่นั้น พรุ่งนี้เราจะยกเข้าไปทำการตีเมืองเซียงเป๋ง
ครั้นเวลารุ่งเช้า สุม้าอี้ก็ให้ทหารยกเข้าตั้งค่ายล้อมเมืองไว้ จึงให้ขนมูลดินมาถมเปนเนินขึ้นทั้งสี่ด้าน ให้ทำพะองแลบันไดหกเข้าไปพาดรบพุ่งทุกน่าที่ ให้ทหารเกาทัณฑ์ระดมยิงเข้าไป
