ในเมืองดังห่าฝน ทหารอยู่บนน่าที่เชิงเทิลก็รบพุ่งป้องกันไว้ ทั้งกลางวันกลางคืนเปนสามารถ
ขณะนั้นทหารเมืองเซียงเป๋งขัดสนด้วยเสบียงอาหาร กองซุนเอี๋ยนจึงให้ฆ่าโคแพะแจกให้ทหารกิน บรรดาทหารแลไพร่บ้านพลเมืองได้ความลำบากอดหยากนัก จึ่งชักชวนกันว่า เราจะนิ่งอยู่ฉนี้ก็จะพลอยตายเสียเปล่า จำจะชวนกันตัดเอาศีศะกองซุนเอี๋ยนออกไปให้สุม้าอี้เราจึงจะพ้นความตาย เมื่อชาวเมืองทั้งปวงชักชวนกันดังนั้นมิได้กลัวกองซุนเอี๋ยนๆ แจ้งดังนั้นก็ตกใจมิได้คิดที่จะรบพุ่ง จึงให้อองเกี๋ยนกับลิวฮูออกไปว่าแก่สุม้าอี้ว่า เราจะขอเข้าเกลี้ยกล่อม อองเกี๋ยนกับลิวฮูรับคำแล้วก็ออกไปกับคนใช้สี่คน แล้วบอกทหารให้พาเข้าไปคำนับสุม้าอี้ แล้วว่ากองซุนเอี๋ยนให้ข้าพเจ้าออกมาอ่อนน้อมว่าจะขอเข้าเกลี้ยกล่อมทำราชการสืบไป
สุม้าอี้แจ้งดังนั้นก็โกรธ จึงว่ากองซุนเอี๋ยนดูหมิ่นมิได้ออกมาคำนับเราใช้แต่ทหารออกมานี้เห็นจะคิดร้ายแก่เรา แล้วให้เอาตัวอองเกี๋ยนลิวฮูไปฆ่าเสีย ตัดเอาศีศะให้แก่คนใช้ซึ่งมาด้วยนั้น เอาเข้าไปให้กองซุนเอี๋ยน แล้วบอกเนื้อความให้ฟังทุกประการ กองซุนเอี๋ยนแจ้งดังนั้นก็ตกใจ จึงสั่งให้โอยเอี๋ยนออกไปว่าแก่สุม้าอี้ว่า อย่าเพ่อให้ท่านโกรธเลย พรุ่งนี้เราจะให้กองซุนสิวผู้บุตร์ออกไปไว้เปนจำนำก่อน แล้วเรากับขุนนางทั้งปวงจึงจะทำโทษตัวมัดกันออกไปหาสุม้าอี้ โอยเอี๋ยนรับคำแล้วก็ออกไปจากเมือง
ขณะนั้นสุม้าอี้รู้ข่าวว่ากองซุนเอี๋ยนให้โอยเอี๋ยนออกมา ก็แกล้งให้ทหารถืออาวุธยืนอยู่ข้างหน้าเปนสองแกว โอยเอี๋ยนครั้นออกมาถึงน่าค่ายก็คลานเข้าไปคำนับสุม้าอี้ด้วยความกลัว แล้วบอกเนื้อความซึ่งกองซุนเอี๋ยนว่าทุกประการ สุม้าอี้จึงตอบว่าอันธรรมดาการสงครามนี้มีอยู่ห้าประการ ประการหนึ่งเห็นว่าจะต้านทานได้ก็ให้คิด
