โจฮองได้แปดขวบให้โจฮูช่วยว่าราชการไป กว่าโจฮองจะเจริญอายุขึ้นแล้วเล่าฮองซุนจูนั้น ให้เปนขุนนางผู้ใหญ่คงที่อยู่ โจฮูได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่าตัวเราสัตย์ซื่อทั้งมีใจกรุณาแก่คนทั้งปวง ซึ่งจะช่วยราชการนั้นไม่ควร แล้วทูลว่าข้าพเจ้านี้สติปัญญาน้อย ซึ่งจะให้ช่วยว่าราชการเมืองนั้นไม่ได้
พระเจ้าโจยอยจึงถามเล่าฮองซุนจูว่า จะเห็นผู้ใดซึ่งเปนพระญาติวงษ์อันมีนํ้าใจสัตย์ซื่อ ช่วยประคองโจฮองว่าราชการเมืองได้ เล่าฮองซุนหองซุนจูจึงคิดพร้อมกันว่า โจจิ๋นนั้นได้มีคุณแก่เรา บัดนี้โจจิ๋นก็ตายแล้วยังแต่โจซองผู้บุตร์ เราจะพิททูลให้โจซอง ช่วยโจฮองว่าราชการเมืองเถิด จะได้แทนคุณโจจิ๋นผู้ตาย แล้วทูลว่าข้าพเจ้าเห็นโจซองบุตร์โจจิ๋นนั้น สัตย์ซื่อพอจะช่วยโจฮองว่าราชการแผ่นดินได้ พระเจ้าโจยอยเห็นชอบด้วยจึงตั้งโจซองเปนผู้ช่วยราชการ ให้โจฮูเปนที่เอี๋ยนอ๋องไปอยู่รักษาเมืองเสียวตั๋ง แล้วสั่งว่าถ้าเรามีหนังสือให้หาจึงให้เข้ามา โจฮูกราบถวายบังคมลาแล้วยกไปเมืองเสียวตั๋ง
พระเจ้าโจยอยจึงให้ออกไปรับสุม้าอี้เข้ามาแล้วว่า เราป่วยหนักอยู่แล้ว เราเอาใจไว้ท่าแต่พอได้เห็นหน้าท่านหน่อยหนึ่งเถิด ถึงมาทว่าจะตายก็ไม่เสียดายชีวิตร์ สุม้าอี้จึงทูลว่าข้าพเจ้ามาถึงกลางทางแจ้งกิติศับท์ว่าพระองค์ประชวรหนัก ก็ไม่มีความสบายเลย แม้นมีปีกก็จะรีบบินมาให้ถึงก่อน ซึ่งข้าพเจ้าได้มาทันถวายบังคมเปนบุญของข้าพเจ้าหนัก พระเจ้าโจยอยจึงให้หาโจฮองผู้บุตร์กับโจซองผู้ช่วยราชการแลเล่าฮองซุนจูเข้ามา
พระเจ้าโจยอยจึงยุดมือสุม้าอี้ไว้แล้วว่า ครั้งเล่าปี่ป่วยหนักอยู่ในเมืองเปกเต้เสียนั้น ให้หาเล่าเสี้ยนขงเบ้งเข้ามา แล้วฝากเล่าเสี้ยนไว้กับขงเบ้ง เล่าปี่ก็ถึงแก่ความตาย ขงเบ้งนั้นตั้งใจทำนุบำรุง
