เล่าเสี้ยนมาโดยสุจริต จนขงเบ้งถึงแก่ความตาย ในขณะทำการสงครามเล่าเสี้ยนก็ยังตั้งตัวเปนศุขอยู่ณเมืองเสฉวน บัดนี้เราจะให้โจฮองครองราชสมบัติให้โจซองผู้เปนพระราชวงษ์ ช่วยประคองว่าราชการไปกว่าอายุโจฮองจะจำเริญขึ้น ให้ท่านกับราชวงษ์แลขุนนางทั้งปวงช่วนกันทำนุบำรุงโจฮองสืบไป แล้วว่ากับโจฮองว่า บิดานี้กับสุม้าอี้ก็เหมือนกัน แลบัดนี้บิดาก็จะถึงแก่ความตายแล้ว เจ้าจงฝากตัวคำนับสุม้าอี้เหมือนบิดาเถิด แล้วให้สุม้าอี้อุ้มโจฮองอ้าย โจฮองนั้นก็กอดฅอสุม้าอี้ไว้มั่นคง
พระเจ้าโจยอยจึงรับสั่งกับสุม้าอี้ว่า โจฮองนั้นก็มีอาไลยฝากตัวแก่ท่านๆจงเห็นแก่เราอย่าได้ลืมลูกน้อยเสียเลย อันชีวิตร์เราเห็นจะตายในวันนี้แล้ว ก็ทรงพระกรรแสงรํ่าไปจนเจรจาไม่ออก ยกแต่มือนั้นชี้เข้าที่โจฮองกับสุม้าอี้จนสิ้นใจ แลพระเจ้าโจยอยเสวยราชย์ได้สิบสามปี ขณะเมื่อดับสูญนั้นอายุได้สามสิบหกปี สุม้าอี้ก็ให้แต่งการศพไปฝังไว้ณตำบลโกเบงเหลง
แลโจฮองนั้นมิได้แจ้งว่าบุตร์ผู้ใด พระเจ้าโจยอยเอามาเลี้ยงเปนบุตร์รักสนิทเหมือนบุตร์ในอุทร ครั้นอยู่มาณเดือนสามข้างแรม สุม้าอี้กับโจซองแลขุนนางทั้งปวง ก็แต่งการตั้งโจฮองให้เสวยราชสมบัติในเมืองหลวง โจซองเปนผู้ช่วยว่าราชการ แลเมื่อโจฮองได้เสวยราชนั้นถ้าจะมีราชการสิ่งใด โจฮองก็ปฤกษาหาฤๅสุม้าอี้ก่อนจึงตัดสินได้
ขณะเมื่อโจซองยังน้อยอยู่นั้น พระเจ้าโจยอยนับถือว่าเปนเชื้อพระวงษ์ แล้วเห็นว่ามีสติปัญญาเข้าเฝ้าทุกเวลามิได้ขาด พระเจ้าโจยอยทรงพระเม็ตตาเปนอันมาก โจซองมีคนใช้สนิทอยู่ห้าคนกับทหารห้าร้อย แลทหารห้าคนนั้นชื่อโฮอั๋นหนึ่ง เตงเหยียงหนึ่ง หลีซินหนึ่ง เตงปิดหนึ่ง บิดห้วนหนึ่ง แม้ห้าคนนี้จะว่าสิ่งใดโจซองก็เชื่อฟัง แลฮวนห้อมขุนนางฝ่ายกรมนานั้น ก็มีสติปัญญาปรากฎอยู่ โจซองก็นับ
