ถือฮวนห้อมเปนที่ชอบอัชฌาไศรยไปมาหากัน ครั้นอยู่มาโฮอั๋นจึงว่าแก่โจซองว่า ตัวท่านเปนเชื้อพระวงษ์พระเจ้าโจยอยก็ให้เปนผู้ช่วยราชการ โฮอั๋นจึงว่าข้าพเจ้าเห็นสุม้าอี้มีใจกำเริบสูงศักดิ์อยู่ ซึ่งท่านจะไปคำนับสุม้าอี้นั้นไม่ควร โจซองจึงตอบว่าสุม้าอี้ก็เปนที่อุปราช ตัวเราก็เปนผู้ช่วยราชการ พระเจ้าโจยอยก็ได้สั่งไว้ให้ประนอมกันทำนุบำรุงบ้านเมืองให้อยู่เย็นเปนศุข สุม้าอี้นั้นก็มีอายุกว่าเราซึ่งจะมิให้เราคำนับเขานั้นไม่ควร โฮอั๋นจึงว่าโจจิ๋นบิดาท่านครั้งไปรบกับกองทัพเมืองเสฉวนนั้น ก็ได้ความแค้นเพราะสุม้าอี้ จนบิดาท่านถึงแก่ความตาย แลตัวท่านจะไม่มีความแค้นไปคำนับสุม้าอี้นั้นควรอยู่แล้วฤๅ
โจซองได้ฟังดังนั้นก็มีความแค้น จึงปฤกษาแก่พรรคพวกว่า เราจำจะคิดอ่านทูลพระเจ้าโจฮอง ให้เลื่อนที่สุม้าอี้ไปเปนอาจาริย์ผู้ใหญ่ จะไม่ได้บังคับเรา คนสนิทห้าคนนั้นก็เห็นชอบด้วย โจซองจึงเข้าไปปฤกษาขุนนางทั้งปวงว่า สุม้าอี้มีความชอบเปนอันมากเราจะทูลพระเจ้าโจฮองให้เลื่อนที่ขึ้นไปเปนอาจาริย์ผู้ใหญ่ จะได้สั่งสอนโจฮองกับเราท่านทั้งปวง ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยเห็นชอบด้วย โจซองจึงเข้าไปทูลพระเจ้าโจฮอง ตามปฤกษากันกับขุนนางทั้งปวงทุกประการ
พระเจ้าโจฮองแจ้งดังนั้นก็ให้สุม้าอี้เลื่อนที่เปนอาจาริย์ผู้ใหญ่ แลราชการที่อุปราชนั้นให้โจซองว่า โจซองจึงตั้งโจอี้ผู้น้องเปนนายทหารเอก แล้วตั้งโจหุ้นโจง่านน้องน้อยนั้นเปนนายทหารซ้ายขวา แลโจอี้โจหุ้นโจง่านเข้าเฝ้ามีทหารตามแห่คนสามพัน แม้นผู้ใดเดินผ่านหน้าก็ให้จับเอาตัวไปฆ่าเสีย โจซองจึงตั้งคนสนิทห้าคนเปนขุนนางปฤกษาราชการ แลขุนนางห้าคนนั้นพิทักษ์รักษาโจซองทั้งกลางวันกลางคืน
