เฮาได้ยินดังนั้นก็ตกใจว่า บัดนี้พระองค์เสด็จไปประพาสป่า เราจะรู้แห่งคิดประการใด สุม้าอี้จึงทูลว่าข้าพเจ้าจะขอทำเรื่องราวถวายพระเจ้าโจฮองว่า ให้กำจัดบันดาคนซึ่งเปนพรรคพวกนั้นเสีย การครั้งนี้พระองค์อย่าทรงพระวิตกเลยเปนธุระข้าพเจ้า
ฝ่ายนางกวยทายเฮาก็กลัวสุม้าอี้อยู่ จึงพลอยว่าตามแต่ใจท่านเถิด สุม้าอี้ออกมาแล้วจึงปฤกษาด้วยเจียวเจ้กับสุม้าหูซึ่งเปนคนสนิทของตัว เข้าชื่อด้วยกันทำเรื่องราวใช้ให้ห้องหวุนตามออกไปถวายพระเจ้าโจฮอง ฝ่ายสุม้าอี้ก็คุมทหารเข้าไปเปนอันมาก ให้ทหารรักษาโรงแสงทุกโรงซึ่งสำหรับไว้อาวุธทั้งปวง แล้วก็พาทหารเดินไปตามถนนเฉียดบ้านโจซองไปจะออกนอกเมือง มีทหารคนหนึ่งเข้าไปบอกแก่นางเล่าซีเมียโจซองว่า บัดนี้สุม้าอี้กับโกหยิวคุมทหารมาเปนอันมาก ถือสาตราวุธครบมือมาใกล้จวนท่าน จะทำเปนประการใดมิได้แจ้ง
นางเล่าซีก็ออกไปน่าจวน จึงเรียกนายทหารซึ่งรักษาจวนนั้นมาถามว่า โจซองสิตามเสด็จออกไปแล้ว สุม้าอี้คุมทหารมาเปนอันมากดังนี้จะทำเปนประการใด พัวกี๋ผู้รักษาจวนจึงว่าท่านอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะออกไปถามให้ได้เนื้อความ ว่าแล้วก็คุมทหารประมาณห้าสิบคน ขึ้นไปบนหอใหญ่น่าจวนแลลงไปเห็นสุม้าอี้ คุมทหารเดินเข้ามาถึงน่าจวน ก็ให้ทหารยิงเกาทัณฑ์ลงไป สุม้าอี้จะเดินไปก็ไม่ได้
ซุนเหียมทหารสุม้าอี้ยืนอยู่ใกล้ สุม้าอี้ร้องห้ามขึ้นไปว่าอย่ายิงเกาทัณฑ์ลงมา ท่านผู้ใหญ่จะไปเปนข้อราชการบ้านเมือง ถ้าขืนยิงลงมาทหารทั้งปวงจะเปนโทษถึงตาย ซุนเหียมร้องห้ามถึงสองครั้งสามครั้ง พัวกี๋ก็ห้ามทหารมิให้ยิงลงไป สุม้าเจียวบุตร์สุม้าอี้ยกทหารไปก่อนบิดาออกจากกำแพงเมืองไปถึงตีนท่า ก็ตั้งกองทหารอยู่รักษาสะพาน สุม้าอี้สั่งทหารให้ปิดประตูเมือง แล้วให้ทหารรักษา
