ประตูเมือง ตัวก็ไปรักษาเชิงสะพานๆ ข้ามแม่น้ำอันนี้หาเสาลงดินมิได้ เปนสะพานแพทุ่นทอดสมอไว้สำหรับคนข้ามไปมา
สุม้าเล่าจี๋ทหารโจซองเห็นสุม้าอี้ทำการดังนั้น จึงไปปฤกษากันกับซินเปซึ่งได้ตรวจตราทหารโจซองว่า สุม้าอี้ทำการทั้งนี้จะคิดอ่านเปนประการใด ซินเปจึงว่าเห็นประหลาดอยู่แล้ว เราอย่าอยู่เลย เราคุมทหารของเรายกไปตามเสด็จเถิด สุม้าเล่าจี๋จึงว่า ท่านว่าดังนั้นข้าพเจ้าหาเห็นด้วยไม่ ซินเปจึ่งว่าถ้ากระนั้นเราพากันไปที่หลังบ้านข้าเปนที่สงัด จะได้คิดอ่านปฤกษากัน สุม้าเล่าจี๋กับซินเปก็พากันไป
นางซินเหียนเอ๋งเปนพี่สาวซินเปแลเห็นซินเปมา จึงถามว่า มีเหตการอันใดฤๅจึงตกใจเดินลนลานเข้ามา ซินเปจึงบอกว่าพระเจ้าโจฮองเสด็จไปประพาศป่า สุม้าอี้ปิดประตูเมืองเสียเห็นจะคิดเปนขบถอยู่แล้ว นางซินเหียนเอ๋งจึงว่าสุม้าอี้ทำการครั้งนี้ ข้าพิเคราะห์ดูเห็นว่าหาเปนขบถไม่ทำทั้งนี้คิดการจะกำจัดโจซอง ซินเปได้ยินดังนั้นก็ตกใจ จึงว่าถ้าเขาทำร้ายแก่นายข้าพเจ้าดังนั้น ข้าจะทำกระไรดี
นางซินเหียนเอ๋งจึงว่า โจซองนี้หามีปัญญาความคิดเหมือนสุม้าอี้ไม่ เห็นจะแพ้แก่สุม้าอี้ ซินเปจึงว่าวานซืนนี้สุม้าอี้ชักชวนข้าให้ไปเข้าด้วย เราจะไปเข้าด้วยเขาดีฤๅๆว่าอย่าไปดี นางซินเหียนเอ๋งจึงว่า ธรรมดาชาติ์ทหารนี้สัตย์ซื่อ เราเปนบ่าวโจซองมาช้านาน ครั้นเห็นว่าโจซองจะแพ้แก่สุม้าอี้เราจะเข้าด้วยสุม้าอี้ นานไปสุม้าอี้ก็จะหาเลี้ยงเราไม่ ถึงมาทว่าโจซองจะเปนประการใด เราจำจะไปหาโจซองจึงจะควร ซินเปเห็นชอบด้วย จึงพาสุม้าเล่าจี๋กับทหารประมาณห้าสิบคน ไปฆ่าคนที่รักษาประตูนั้นเสียก็หนีไปหาโจซอง ทหารซึ่งรักษาประตูก็เอาเนื้อความไปแจ้งแก่สุมาอี้ๆรู้ดังนั้น คิดเกรงว่าฮอนห้อมทหารโจซองจะหนีตามไปด้วย จึงให้ทหารไปหาตัวฮอนห้อม
