กันมามีกำแพงล้อมเปนอันเดียวกัน สุม้าอี้จึงใช้ให้ทหารปิดประตูลั่นกุญแจเสียทุกประตู จึงสั่งชาวบ้านซึ่งอยู่นอกกำแพงบ้านโจซองนั้นเปนคนแปดร้อยเสศว่าท่านทั้งปวงรักษาให้มั่นคง ถ้าโจซองแลน้องโจซองหนีไปได้ชาวบ้านจะเปนโทษถึงตาย โจอี้เห็นโจซองเปนทุกข์นักจึงว่าเข้าสเบียงในเรือนเราก็สิ้นแล้ว ท่านจงให้มีหนังสือไปถึงสุม้าอี้ขอยืมเข้ากิน ถ้าสุม้าอี้ให้เข้าแก่เราก็เห็นว่าสุม้าอี้จะไม่ทำอันตรายแก่เรา โจซองเห็นชอบด้วยจึงทำหนังสือส่งให้ชาวบ้านซึ่งรักษาถือไปให้แก่สุม้าอี้ๆ ก็ให้ทหารคุมเข้าสารร้อยถังมาส่งให้ณบ้านโจซองๆ ก็คลายใจจึงว่าแก่น้องทั้งสองว่า สุม้าอี้หาทำอันตรายแก่เราไม่จริงแล้ว
ฝ่ายสุม้าอี้จึงสั่งให้ทหารจับตัวเตียวต๋อง ซึ่งโจซองตั้งให้เปนเต้าก๋ำกรมวังนั้นไปเฆี่ยนถามเอาเนื้อความว่า ได้คบคิดกับโจซองจะทำการขบถต่อแผ่นดินหรือไม่ ครั้นเฆี่ยนถามเต้าก๋ำรับเปนสัจว่า ข้าพเจ้าได้คบคิดทำการขบถกับโจซองจริง ฝ่ายทหารซักถามว่าคิดการขบถแต่สองคนนี้ดอกหรือ เรายังหาเห็นจริงไม่ เต้าก๋ำซัดว่าเมื่อคิดกันนั้นโฮอั๋นคนหนึ่ง เตงเหยียงคนหนึ่ง หลีซินคนหนึ่ง เตงปิดคนหนึ่ง ปิดห้วนคนหนึ่ง ขุนนางห้าคนนี้ได้คิดการด้วยข้าพเจ้ากับโจซอง สุม้าอี้ให้ทหารไปจับตัวมาทั้งห้าคนมาถามก็รับเปนสัจ แล้วจึงให้การว่าได้สัญญากันว่าอิกสามเดือนจึงจะทำการ สุม้าอี้สังให้จำคาตรึงตะปูให้มั่นทั้งห้าคน
สุหวนนายประตูว่าแก่สุม้าอี้ว่า ฮอนห้อมลวงข้าพเจ้าให้เปิดประตูว่ามีรับสั่งใช้ ออกไปได้แล้วกล่าวโทษว่าท่านเปนขบถ สุม้าอี้จึงว่ามันเปนขบถเองซิ กลับมากล่าวโทษว่าเราเปนขบถอิกเล่า ว่าแล้วสั่งให้ทหารให้จับฮอนห้อมกับพรรคพวก แลโจซองพี่น้องไป สั่งให้ทหารจำไว้ในคุก สุม้าอี้จึงปฤกษาขุนนางทั้งปวงว่าอ้ายคิดมิชอบ
