เหล่านี้รับเปนสัจแล้วจะเอาไว้มิได้ ขุนนางทั้งปวงเห็นชอบด้วย สุม้าอี้ก็สั่งให้เอาคนโทษทั้งปวงประมาณพันหนึ่ง ไปฆ่าเสียทั้งโคตที่กลางตลาด แล้วก็สั่งให้ขนทรัพย์สิ่งของเข้าพระคลังหลวง
มีนางคนหนึ่งเปนบุตรแฮฮัวเหลง เปนเมียโจวุนซกน้องโจซอง โจวุนซกตายนานแล้วนางนั้นเปนหม้ายมีบุตร์ชายคนหนึ่ง ครั้งหนึ่งบิดาจะให้มีผัว นางมิยอมสบถสาบาลว่าไม่มีผัวอิกแล้ว แล้วก็เชือดใบหูเสียหน่อยหนึ่ง ครั้นโจซองเปนโทษบิดากลัวจะพลอยเปนโทษ จึงจะให้ลูกสาวมีผัวนางก็มิยอม จึงเอามีดเชือดปลายจมูกเสียหน่อยหนึ่ง ประสงค์จะให้เสียโฉม คนในเรือนเห็นดังนั้นก็ตกใจจึงว่า เปนธรรมดาคนทั้งปวงจะแต่งรูปโฉมให้งาม ทำไมเจ้าจึงมาทำให้เวทนาดังนี้ นางจึงว่าเราทำทั้งนี้ประสงค์จะไม่มีผัวแล้ว
คนทั้งปวงจึงว่าโจซองเปนโทษบิดากลัวว่าจะพลอยเปนโทษด้วย จึงจะให้เจ้ามีผัวหวังจะให้พ้นจากเกี่ยวข้องโจซอง นางจึงตอบว่าประเพณีลูกผู้หญิงเมื่อยังหาสามีมิได้ ก็ตั้งอยู่ในบังคับบัญชาของบิดา ถ้ามีสามีแล้วก็ตั้งอยู่ในบังคับสามี ถ้าสามีได้ยศศักดิ์เปนศุขก็ได้เปนศุขด้วยสามี ถ้าสามีประกอบไปด้วยทุกข์ก็ให้สู้ทุกข์สู้ยากด้วยผัว เมื่อยังมีชีวิตร์อยู่รักใคร่ร่วมศุขร่วมทุกข์ฉันใด ผัวตายแล้วให้รักใคร่ร่วมศุขร่วมทุกข์ดังนั้น โจซองมีบุญซิพึ่งบุญเขามา ครั้นเขาเปนโทษจะเอาตัวหนีออกหากดังนี้ เห็นเปนคนอักตัญญูหารู้คุณเขาไม่เหมือนสัตว์เดียรฉาน ความอันนี้ก็แจ้งไปถึงสุม้าอี้ๆ คิดว่าใจคนสัตย์ซื่ออย่างนี้หายากนัก ถึงว่าบิดาชั่วมารดาดีควรเราจะขอเอาบุตร์มาเลี้ยงไว้ จะให้ต่อแซ่โจสืบไป สุม้าอี้ก็ขอบุตร์ชายนางนั้นมาเปนบุตร์เลี้ยง
เจียวเจ้จึงเข้าไปว่าแก่สุม้าอี้ว่า พรรคพวกโจซองยังหาสิ้นไม่ สุม้าเล่าจี๋กับซินแปสองคนนี้ฆ่านายประตูเสีย แล้วหนีไปหาโจซอง
