ยังเอียวจ๋งคนหนึ่ง ครั้งเมื่อโจซองส่งตราให้เอามามอบท่าน เอียวจ๋งฉุดไว้สามคนนี้ควรจะเอาโทษ สุม้าอี้ตอบว่าสามคนนี้ดีสัตย์ซื่อต่อนายอย่าทำอันตรายแก่เขาเลย ควรจะให้เปนขุนนางคงที่ เราได้ชุบเลี้ยงเขาก็มีกะตัญญูรู้คุณเรา สุม้าอี้ก็ให้เอาสามคนนั้นมาตั้งเปนขุนนางคงที่เก่า สามคนก็ทำคำนับแล้วก็ลาออกไป ซินเปคิดถึงความหลังแล้วทอดใจใหญ่ จึงว่าแก่สุม้าเล่าจี๋เอียวจ๋งว่า ถ้าเรามิฟังคำพี่เราที่ไหนเราจะรอดชีวิตร์ ว่าแล้วต่างคนต่างไปเรือน
ฝ่ายสุม้าอี้จึงเขียนหนังสือเกลี้ยกล่อมแขวนไว้ทุกประตูเมือง ในหนังสือนั้นว่า แต่บันดาพรรคพวกโจซองซึ่งหนีอยู่บ้านใดตำบลใด ให้คืนเข้ามาอยู่ที่เย่าเรือนให้หมดเราไม่เอาโทษแล้ว ถ้าเปนขุนนางแลทหารให้เข้ามาคงที่ รับราชการตามตำแหน่ง ถ้าเปนราษฎรให้กลับมาอยู่บ้านเรือน ทำมาหากันตามภูมิ์ลำเนา พระเจ้าโจฮองจึงตั้งสุม้าอี้ให้เปนที่มหาอุปราช มีเครื่องยศเก้าสิ่งตามบันดาศักดิ์ สุม้าอี้ก็มิรับ พระเจ้าโจฮองก็มอบที่แก่สุม้าอี้อิกสองครั้ง สุม้าอี้จึงรับที่เปนมหาอุปราช พระเจ้าโจฮองจึงสั่งให้สุม้าอี้กับบุตร์ให้ว่าราชการบ้านเมือง ฝ่ายสุม้าอี้สืบสาวหาพรรคพวกโจซองในเมืองนั้นเห็นสิ้นแล้ว ยังแต่แฮฮัวป๋าซึ่งเปนเชื้อสายโจซอง ๆ ตั้งให้เปนเจ้าเมืองฮองจิ๋วได้ว่ากล่าวหัวเมืองทั้งปวงซึ่งขึ้นเมืองฮองจิ๋ว ด้วยสุม้าอี้คิด ว่าถ้าแม้นแฮฮัวป๋ารู้ว่าโจซองเปนอันตราย มันก็จะคิดแก้แค้น จะพลอยให้ทหารทั้งปวงได้ความยาก คิดแล้วให้ต้านท่ายถือตรารับสั่งให้หาตัวแฮฮัวป๋า
ฝ่ายแฮฮัวป๋ารู้ว่าโจซองเปนอันตรายเสียแล้ว คิดถึงตัวนักจะทำราชการแก้ตัวจึงเกณฑ์ทหารได้สามพัน ก็จัดแจงนายทัพนายกองเตรียมการซึ่งจะยกไปตีเมืองลกเอี๋ยง กวยหวยเปนเจ้าเมืองเก่ารู้ดังนั้น ก็หาทหารสมัคพรรคพวกของตัวยกมาตีแฮฮัวป๋า กวยหวย
