หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
แล้วก็พากันมานั่งข้างเก๋งเสวย | หม่อมเป็ดเอ่ยออเซาะปะเหลาะพี่ | |
เบื่อเดือนสิบสองตาแจ้งขับรับกับนายมี | ตลับทองของดีก็หายไป | |
ถึงเวลารับประทานอาหารค่ำ | คุณลุงซ้ำให้อีเปียมาเกลี่ยไกล่ | |
จึ่งเอ่ยออกบอกพลันไปทันใด | เชิญคุณทั้งสองไปรับประทาน | |
หม่อมเป็ดบอกกับอีเปียพี่เสียใจ | เราไม่ไปกินแล้วของคาวหวาน | |
จะฟังเสภาตาแจ้งถนนอาจารย์ | ให้หายรำคาญขุ่นคิ่นในวิญญาณ์ | |
ลุงทองจีนซ้ำเดินมาเชิญใหม่ | พูดกันถึงอะไรหม่อมจำ | |
ฉันเห็นพูดกันเพลินเกินเวลา | ไปรับประทานข้าวปลาให้สุขใจ | |
หม่อมเป็ดรำคาญง่านหงุดหงิด | เกรงจิตลุงทองจีนไม่ขัดได้ | |
ให้ป่วนหวดในอุทรร้อนธาตุใน | ประเดี๋ยวหนึ่งจึงจะไปดอกเจ้าคะ | |
ว่าแล้วลุกจากที่ตะลีตะลาน | ออกทวารลุกวิ่งมาเกะกะ | |
ถึงที่ก็หายคลายทุกข์ที่ท้องปะทะ | อุจจาระเสร็จแล้วก็รีบมา | |
ครั้นมาถึงพี่นางทางบอกพลัน | กินข้าวมันเถิดหรือจ๊ะคุณโม่งจ๋า | |
คุณเสียยอไม่ได้ก็ไคลคลา | รับประทานแล้วก็เข้ามานั่งด้วยกัน | |
ยายปานบุตรผุดปากขึ้นทันที | ตาแจ้งดีตีกรับขับขยัน | |
จะไว้วางเป็นจังหวะฉะฟัน | ทั้งขันทั้งเพราะเสนาะดี | |
หม่อมเป็ดฟังคำแล้วซ้ำเคือง | กระทืบเท้าเปรื่องเปรื่องขึ้นในที่ | |
ออปานลูกมึงจะถูกไม้เรียวรี | คนอะไรไม่มีอัธยา | |
อย่ามานั่งอยู่ที่กูดูไม่ได้ | ก็ลุกเข้าไปทั้งสองห้องเคหา | |
ลงเรียบเรียงเคียงชิดกันนิทรา | เอานวมมาห่มหุ้มคลุมเข้าด้วยกัน |
– ๑๗ –