หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
หม่อมเป็ดขำซ้ำเรียกหนูลิ้นจี่ | ไปหยิบผ้ามาทีในหีบนั่น | |
ห่มนอนดำร่ำไว้เมื่อกลางวัน | กระแจะจันทน์เจือปรุงจรุงใจ | |
ให้เมื่อยขบไปทั้งตนบ่นออดแอด | ให้เรียกแพทย์วาโยมานวดให้ | |
คุณโม่งตัดสกัดกั้นไปทันใด | ฉันจะนวดหม่อมให้ใจสบาย | |
หม่อมว่าฉันไม่ใช้ให้คุณทำ | บาปกรรมนั้นจะมีไปมากหลาย | |
พูดพลอดกอดกริ่มยิ้มพราย | แล้วคิดระคายคำคนบ่นร่ำไร | |
สำออยว่าหม่อมขาฉันแค้นนัก | เสียเงินสักสิบตำลึงหาคิดไม่ | |
ไม่เท่าเสียรู้มนุษย์เจ็บสุดใจ | เฝ้าแคะได้ค่อนว่าสารพัน | |
เก็บเอาความไม่ดีไปชี้แจง | คุณชีเหมเชียวไปแสร้งแกล้งกลั่น | |
คนในพระตำหนักพรรคพวกกัน | สารพันค่อนว่าเป็นน่าอาย | |
คนนั่งอยู่ริมห้องรองเข้าไป | ฉันเข้าใจอยู่ดอกหม่อมอย่าแปดป่าย | |
มิได้พลอยกล่าวข้อบรรยาย | เนื้อไหนร้ายก็ตัดแต่เนื้อนั้น | |
หม่อมเป็ดพูดเก้อละเมอเปล่า | ได้ยินเขาท้วงติงก็นิ่งอั้น | |
มิได้พูดจาสารพัน | ก็หลับเลยไปด้วยกันทั้งสองรา | |
๏ครั้งหนึ่งเป็ดสวรรค์กระสันจิต | บอกกับคนชอบชิดสนิทหน้า | |
ว่าคุณโม่งคู่ชีวิตมานิทรา | อยู่ในห้องของข้ามาหลายวัน | |
พูดแล้วก็ปรามห้ามปาก | อย่าพูดมากไปให้ฉาวคนจะกล่าวขวัญ | |
เจ้าจงช่วยกันปกปิดให้มิดควัน | เสร็จสั่งดั่งนั้นก็นิ่งไป | |
หม่อมเป็ดชนอกช้ำคำเสภา | อดสูดูหน้าใครไม่ได้ | |
เห็นคุณชีเหมมาว่าร่ำไร | พบใครเข้าก็ค้อนออกงอนชด |
– ๑๘ –