หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
เห็นหน้าคุณรับสั่งคั่งแค้นนัก | ลุงทองจีนหลวงนายศักดิ์ก็โกรธหมด | |
ท่านโกรธไปทั้งนั้นประชันประชด | ปากบดบดบ่นไปคนใกล้เคียง | |
เมื่อวันถวายเสภาเวลาหลัง | หม่อมเป็ดนั่งกับคุณโม่งที่ในเฉลียง | |
กระซุบกระซิบกันสองคนบนระเบียง | ได้ยินออกชื่อเสียงก็ขัดใจ | |
แกล้งพูดเสียดเอาว่าเกลียดตาแจ้งบ้า | เฝ้าขับว่าเรื่องเราร่ำไปได้ | |
ไม่รู้แล้วรู้รอดสอดพิไร | เฝ้าค่อนขอดแคะได้เจ็บใจจริง | |
ครั้นเห็นคนเดินมาหน้าเฉลียง | สงบเสียงผุดลุกจะผลุนวิ่ง | |
คุณโม่งยุดฉุดน้องประคองอิง | เรานั่งนิ่งอย่างนี้มิเป็นไร | |
ถึงลุงทองจีนจะขึ้นมาเห็นหน้าเรา | จะหยิบเอาข้อผิดที่ไหนได้ | |
หม่อมจะว่าตาแจ้งแกทำไม | ฉันชอบใจแกอยู่ดอกอย่าเดือดแค้น | |
ฝ่ายหม่อมเป็ดสวรรค์ครั้นได้ฟัง | ให้แค้นคั่งส่งเสียงขึ้นเปรี้ยงแปร้น | |
คุณกลับเข้าข้าตาแจ้งแกล้งแก้แทน | ให้สุดแสนเจ็บใจใช่พอดี | |
กระทืบเท้าตึงตังกำลังทะเลาะ | พอลุงทองจีนเดินเดาะมาถึงที่ | |
จึ่งร้องถามสองท่านไปทันที | มาอึงมี่วิวาทอะไรกัน | |
หม่อมเป็ดฟังคุณลุงสะดุ้งใจ | ลุกไถลหลีเลี่ยงไปจากนั่น | |
ทั้งสองคนวนวิ่งพัลวัน | มิให้ทันเห็นกายด้วยอายนัก | |
ลุกหลีกลัดแลงไปแฝงตน | ซ่อนตัวกลัวคนจะรู้จัก | |
วิ่งมาบนเฉลียงเสียงคิกคัก | จนรอดหักหกล้มลงด้วยกัน | |
คุณโม่งล้มปับทับหม่อมเป็ด | น้ำตาเล็ดผุดลุกขมีขมัน | |
แล้วคิดกลัวคนผู้รู้สำคัญ | แกล้งถลันกล่าวเกลื่อนให้กลบคำ |
– ๑๙ –