หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| ตะบันไปให้ละเอียดเฉียดยาบด | กินให้หมดที่ตะบันนั้นยวดยิ่ง | |
| เบากายหายฉิบเหมือนหยิบทิ้ง | ไม่เกรงกริ่งโรคาเพราะยามี | |
| และหยิบหนมจีนน้ำยามาคลุกเคล้า | เปิบเข้ายังไม่ทันอิ่มถึงที่ | |
| ได้เจ็ดคำหอบทำขึ้นทันที | มือยังมิทันล้างก็วางชาม | |
| ลุกมาเรียกหาลูกปานพลัน | เอาดอกลำโพงมาตะบันกระผลีกระผลาม | |
| ปนกับเกลือสินเธาว์เข้าพองาม | บั้นเข้าสามสี่ก้อนลูกกลอนกลืน | |
| ครั้นล่วงเลยลำคอก็พอคลาย | หอบหายลงไปได้ในใจชื่น | |
| ครั้นล้างมือเสร็จสรรพขยับยืน | ก็กลับคืนเข้านิทราในราตรี | |
| พอสักครู่ก็พอรู้รับสั่งให้หา | ก็เรียกลูกปานลุกมาขมันขมี | |
| เขาขันใหญ่ปากจำหลักตักวารี | มาตั้งไว้ในที่ชำระกาย | |
| ยายปานวิ่งงกงันหยิบขันตัก | สะดุดกักล้มคว่ำคะมำหงาย | |
| ปากแตกหน้าเผือดเลือดกระจาย | ก็ร้องกรีดหวีดว้ายขึ้นทันที | |
| หม่อมเป็ดตัวสั่นให้หวั่นจิต | เห็นโลหิตโซมสาดลงดาดที่ | |
| ตกประหม่าหน้ามืดไม่สมประดี | อกสั่นขวัญหนีเหมือนตีปลา | |
| ทอดลงลงบนม้าอุจจาระ | ลมปะทะมัวมึนขึ้นมืดหน้า | |
| คุณโม่งตกใจจริงวิ่งออกมา | หยิบเอายานัตถุ์ให้สูดมะกรูดดม | |
| แล้วประคองขึ้นบนตักตะพักไว้ | ประทับเส้นเคล้นไคล้ประคบประหงม | |
| แล้วนวดฟั้นคั้นลงประตูลม | ค่อยชื่นชมฟื้นสมประดีกาย | |
| คุณโม่งเข้าประคองน้องเป็ดน้อย | เฝ้าตะบอยบีบตะบมให้ลมหาย | |
| คุณโม่งเห็นเป็ดสวรรค์นั้นค่อยคลาย | ก็พานางย่างกรายเข้าห้องใน |
– ๒๓ –
