หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
หม่อมเป็ดได้ฟังนั่งคิด | กำลังจิตหมกมุ่นรักคุณพี่ | |
เธออุตส่าห์เอามาให้ถึงไม่ดี | จะเทข้าวเหนียวเสียเดี๋ยวนี้จะน้อยใจ | |
ก็ยกชามหยิบชิมยิ้มแผยะ | ถึงบูดแฉะชั่วดีของพี่ให้ | |
เพราะความรักชักให้อร่อยไป | จนหมดชามปากไปล่ใช่พอการ | |
ตำราว่ารับประทานด้วยการรัก | น้ำต้มฟักก็ซดเป็นรสหวาน | |
นี่ข้าวเหนียวบูดเหม็นไม่เป็นการ | ยังรับประทานหมดได้ไม่พอพุง | |
ครั้นเพลาพลบค่ำก็ทำท้อง | เพราะกินของบูดเปรี้ยวข้าวเหนียวกุ้ง | |
เรียกออพูเข้าไปที่ในมุ้ง | ให้นวดตนจนรุ่งพระสุริยา | |
เต็มทนจนออพูอยู่ไม่ได้ | ขัดใจเต็มทีก็หนีหน้า | |
คุณโม่งคอยหายไปไม่เห็นมา | มาต่อว่าตัดพ้อคอเป็นเอ็น | |
หม่อมยังไรใช้คนจนระอา | ให้หนีซนค้นคว้าหาไม่เห็น | |
บ่าวเขาให้มามากไม่ยากเย็น | นี่ขืนเคี่ยวเข็ญจนหนีไป | |
แม้นมันหนีลี้ลับไม่กลับมา | หม่อมเอาค่าตัวมันนั้นมาให้ | |
ไม่ติดตามมาจริงจริงนิ่งนอนใจ | จะส่งออกไปข้างหน้าว่าความกัน | |
หม่อมเป็ดได้ฟังก็นั่งนิ่ง | ด้วยผิดจริงช่วงใช้บ่าวไพร่ท่าน | |
เห็นคุณเธอพิโรธโกรธครัน | เฝ้าผ่อนผันวิงวอนให้อ่อนใจ | |
๏วันหนึ่งหม่อมนิทราเพลาดึก | นอนนึกอยากทุเรียนน้ำลายไหล | |
พอม่อยหลับลงพลันก็ฝันไป | ว่าชาวละครเอามาให้หลายใบนัก | |
แต่ละใบยวงใหญ่เท่ากำปั้น | ฉีกตะบันกินตะบอยอร่อยหนัก | |
พอหมดสิ้นสี่ใบใจคึกคัก | จุกจักกระแหล่นตายวุ่นวายใจ |
– ๒๕ –