หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| มีต่างต่างช่างแสดงไม่แกล้งว่า | ถ้าสนธยาแล้วก็เห็นเปนสับสน | |
| แต่หัวค่ำแน่นหนักหนาล้วนหน้าคน | แต่พอพ้นสองยามความก็คลาย | |
| อิกเพลาหมอเข้าไปเป่าปัด | ก็แออัดเหลือล้นคนทั้งหลาย | |
| เที่ยวจุกช่องมองแฝงตะแคงกาย | เจ้าขรัวนายเจ้าคุณนั่งบังประตู | |
| จำเภาะมีช่องตาน่าหัวเราะ | มองเฉภาะลูกตาน่าอดสู | |
| มีต่างต่างทางทำดูพร่ำพรู | เหมือนแมวหนูจ้องขยับจะจับไป | |
| เวลาเสวยเกยหาดออกกลาดเกลื่อน | ดังไส้เดือนถูกแสงพระสุริใส | |
| พอสี่ทุ่มเจ้าจอมกลับต่างหลับไป | เหลืออาไลยพวกประจบหลบไม่ทัน | |
| จนล่วงเข้าหลายเดือนค่อยเคลื่อนคลาศ | ฝ่าพระบาทนั้นคลายวายโศกศัลย์ | |
| แต่ยังไม่ฟื้นพระองค์เช่นก่อนนั้น | ทรงพระกรรษะอยู่ไม่รู้วาย ฯ | |
| ๏พอพระมิ่งทูลกระหม่อมจอมมงกุฎ | ผู้ครองอยุทธยาสิ้นถิ่นทั้งหลาย | |
| ทรงขุ่นข้องหมองพระไทยไม่สบาย | ไม่ผันผายออกพระโรงรัตนา | |
| ก็ร้อนใจไม่มีใครเกษมสันต์ | มาพร้อมกันน้อมประนมก้มเกษา | |
| จอมเจ้าคุณกรมขุนกัลยา[1] | ใครมาเชิญเสร็จเสด็จ[2] จร | |
| หลวงนายศักดิเข้ามาพร้อมน้อมคำนับ | เคารพรับบพิตรอดิศร | |
| ตัวของเราเล่าก็ตามเสด็จจร | ไม่นิ่งนอนระวังอรรถที่ตรัสการ |
– ๒๙ –
