เจ้าพญาพระคลังตอบไปว่า ไทยนี้ใจซื่อ ปากอย่างไร ใจก็อย่างนั้น
เซอเชมสับรุกจึงว่า อังกฤษก็เหมือนกัน ปากอย่างไร ใจก็อย่างนั้น
เจ้าพญาพระคลังตอบไปว่า ซึ่งเซอเชมสับรุกว่า ปากอย่างไร ใจก็อย่างนั้น ขอบใจนักหนาแล้ว เจ้าพญาพระคลังถามว่า อังกฤษกับกรุงเ เปนไมตรีกันมาแต่ปีจอ อัฐศก ศักราชฝรั่ง ๑๘๒๖ ปี กปิตันบารนีเข้ามาทำหนังสือสัญญาทางค้าขาย คำสัญญาก็ยังอยู่ ทำไมความอันนี้เจ้าวิลาศไม่ทราบฤๅ
ซอเชมสับรุกตอบว่า ความอันนี้เจ้าวิลาศก็รู้อยู่ แต่เปนของกัมปนี
เจ้าพญาพระคลังจึงว่า กรุงฯ ไม่เข้าใจดังนั้น เข้าใจว่า ทำไมตรีกับชาติอังกฤษ
เซอเชมสับรุกจึงว่า ชอบอยู่ ความซึ่งทำไมตรีกันนั้นเจ้าวิลาศก็ทราบ แต่อุปมากัมปนีเหมือนเมืองนคร เมืองวิลาศอุปมาเหมือนหนึ่งกรุงฯ เจ้าวิลาศว่า กรุงฯ เปนมหากระษัตริย์ จะทำไมตรีให้สนิท กระษัตริย์ต่อกระษัตริย์เปนพระราชไมตรีกัน จึงสมควร
เจ้าพญาพระคลังจึงตอบว่า เซอเชมสับรุกว่า สมควรเปนผู้มีสติปัญญาเข้ามาพูดจาทางไมตรีแล้ว
