ได้พูดกับจมื่นไวยวรนารถ แลอย่างธรรมเนียมอังกฤษกับไทยไม่เหมือนกัน อังกฤษนับถือยืน ไทยนับถือนั่ง ถ้าเซอเชมสับรุกจะไปมาหา ฯพณฯ จะผิดอย่างธรรมเนียมเหลือเกินไปบ้างเล็กน้อยประการใด ฃอให้จมื่นไวยวรนารถกราบเรียน ฯพณฯ อย่าให้ถือโทษเลย
ข้อหนึ่ง เซอเชมสับรุกว่า เปนขุนนางเข้ามาครั้งนี้ ปราถนาที่จะคิดการกับ ฯพณฯ ทำนุบำรุงทางไมตรีกรุงเทพฯ กับอังกฤษให้สนิทกันเข้า ลูกค้าพานิชจะได้มีความศุข มิได้คิดหาประโยชน์ใส่ตัวเองเหมือนลูกค้าทั้งปวง ใจลูกค้าทั้งปวงเข้ามาปราถนาจะหาผลประโยชน์ใส่ตัวเขาอย่างเดียว หาได้คิดเถีงผู้อื่น ๆ ไม่
จมื่นไวยวรนารถว่า เซอเชมสับรุกคิดดังนั้นก็ชอบ สมควรเปนผู้ใหญ่อยู่แล้ว การงานทั้งปวงจะสำเร็จก็ด้วยปัญญาตัวเอง หาสำเร็จด้วยถ้อยคำคนอื่นมาเปนอารมณ์ไม่ ถ้าเอาถ้อยคำผู้อื่นมาเปนอารมณ์แล้ว การงานทั้งปวงก็จะฟั่นเฟืนเสียไป
ข้อหนึ่ง เซอเชมสับรุกว่า เข้ามาครั้งนี้ ปราถนาจะใคร่ขึ้นไปเถีงกรุงฯ จะได้อยู่เย่าเรือนให้สบาย
จมื่นไวยวรนารถถามว่า จะขึ้นไปอย่างไร
เซอเชมสับรุกว่า จะใคร่เอากำปั่นไฟลำเล็กนี้ขึ้นไป
จมื่นไวยวรนารถว่า เอาขึ้นไปไม่ได้ กำปั่นไฟ
