ล่วงมาแล้วได้ ๑๘๐ ปีเศษ ที่กรุงเทพฯ แต่งทูตไปเมืองฝรั่ง ๒ ครั้ง จมื่นไวยวรนารถรู้บ้างฤๅไม่
จมื่นไวยวรนารถว่า รู้อยู่
แล้วเซอเชมสับรุกเล่าว่า เมื่อปีกลายนี้ เจ้าเมืองนิพอนอยู่ปลายน้ำเมืองมั่งกล่าต่อกับแดนจีนแต่งทูตขุนนาง ๔ คน เชื้อเจ้าคน ๑ เข้ากัน ๕ คน ไปเปนไมตรีกับเจ้าวิลาศ เมืองนิพอนถือสาสนาเหมือนไทย แต่พูดภาษาสังสกฤต
กับข้อหนึ่งเล่าว่า เมื่อปีกลายนี้ เจ้าเมืองญวนให้ไปฃอตราตั้งมาแต่เจ้าปกิ่ง เจ้าปกิ่งแต่งให้ขุนนางคนหนึ่งลงมาตั้งเจ้าเมืองญวน บุตรเจ้าปกิ่งที่ ๔ ได้เปนเจ้า แต่ขุนนางเสนาบดีผู้ใหญ่เปคนเก่า หาได้เปลี่ยนไม่ ฉบับธรรมเนียมบ้านเมืองก็ยังนยืนอยู่เหมือนดังเก่า แล้วว่า ผลไม้ที่กรุงเทพฯ เขาเล่าฦๅว่าบริบูรณ์นัก มีสารพัดทุกอย่าง รศต่าง ๆ กัน ที่เมืองสรวะลูกไม้มีน้อย มีชุมอยู่แต่ทุเรียนอย่างเดียว จะใคร่หาพรณณออกไปปลูกสร้างไว้บ้าง เมื่อจะไปจึงจะเอาไป
จมื่นไวยวรนารถจึงว่า เซอเชมสับรุกกินผลไม้สิ่งไรชอบใจ เมื่อไปจะหาต้นออกไปให้
พูดจากันแล้วจมื่นไวยวรนารถ พญาอุไทยธรรมราช จมื่นราชามาตย์ ก็กลับมา พญาราชวังวรรค์ได้จัดสุกรเป็ดไก่ไปส่งให้ กับได้ให้ผลไม้ไปแจกกันกินที่กำปั่น
