มาจากเมืองใหม่ ๕ วันเถีงเมืองสมุทปราการ ว่า มีรับสั่งเจ้าวิลาศจะใคร่เปนไมตรีกับกรุงฯ ให้สนิท ให้ขุนนางอังกฤษปฤกษาพร้อมกันเห็นว่า พระมหากระษัตริย์จะมีพระราชสาส์นมาว่าด้วยทางไมตรีก่อนนั้นยาก ให้ขุนนางพูดจากันเสียให้ตกลงก่อน ลูกค้าวานิชไปมาค้าขายเถีงกันแล้ว ภายหลังจึงจะได้มีราชสาส์นไปมาเถีงกัน จึงมีรับสั่งเจ้าวิลาศให้ลอดไวเกาปลมะสตัน ขุนนางผู้ใหญ่ มีหนังสือเข้ามาเถีงเจ้าพญาพระคลัง เสนาบดีผู้ใหญ่ เซอเชมสับรุกจะได้พูดกันกับเจ้าพญาพระคลังให้ตกลง เจ้าพญาพระคลังถามว่า อังกฤษกับกรุงฯ เปนไมตรีกันมาแต่ปีจอ อัฐศก ศักราชฝรั่ง ๑๘๒๖ ปี กปิตันบารนีเข้ามาทำหนังสือสัญญาทางค้าขาย คำสัญญาก็ยังอยู่ ทำไมความดังนี้เจ้าวิลาศไม่ทราบฤๅ เซอเชมสับรุกตอบว่า ความอันนี้เจ้าวิลาศก็รู้อยู่ แต่เปนความของกัมปนี เจ้าพญาพระคลังจึงว่า กรุงฯ ไม่เข้าใจดังนั้น เข้าใจว่า ทำไมตรีกับชาติอังกฤษ เซอเชมสับรุกจึงว่า ชอบอยู่ ความซึ่งทำไมตรีกันนั้นเจ้าวิลาศก็ทราบ แต่อุปมากัมปนีเหมือนเมืองนคร เมืองวิลาศอุปมาเหมือนหนึ่งกรุงฯ เจ้าวิลาศว่า กรุงฯ เปนมหากระษัตริย์ จะทำไมตรีให้สนิท กระษัตริย์ต่อกระษัตริย์เปนพระราชไมตรีกัน จึงสมควร พูดจากันแล้ว เซอเชมสับรุกก็กลับไป ฃอขุนนางผู้ใหญ่ ๒ นายไปรับหนังสือทีกำปั่น
