เจ้าพญาพระคลังว่า เดี๋ยวนี้เปนคราวน้ำตาย กลางเดือนน้ำจึงจะมาก ถ้าเถีงเพลาน้ำมากขึ้น จะให้จมื่นไวยวรนารถลงไปช่วยเอากำปั่นออกจากตื้น
เซอเชมสับรุกว่า อย่าให้ออกไปเลย ลำบาก การไม่ควรที่จะไป
ข้อหนึ่ง เจ้าพญาพระคลังถามว่า มาอยู่ที่อินเดีย ๒ ปีแล้ว มีหนังสือมาแต่เมืองวิลาศฤๅ จึงได้ถือหนังสือเข้ามา
เซอเชมสับรุกว่า มีรับสั่งเจ้าวิลาศจะใคร่เปนไมตรีกับกรุงฯ ให้สนิท ให้ขุนนางอังกฤษปฤกษากัน ขุนนางปฤกษากันเห็นว่า พระมหากระษัตริย์จะมีพระราชสาส์นมาว่าด้วยทางไมตรีก่อนนั้นยาก ให้ขุนนางต่อขุนนางพูดกันเสียให้ตกลงก่อน ลูกค้าวานิชไปมาค้าขายเถีงกันแล้ว ภายหลังจึงจะได้มีพระราชสาส์นไปมาเถีงกัน จึงมีรับสั่งเจ้าวิลาศให้ลอดไวเกาปลมะสตัน ขุนนางผู้ใหญ่ มีหนังสือเข้ามาเถีงกรมพาหุ สมุหพระกลาโหม เจ้าพญาพระคลัง เซอเชมสับรุกจึงได้พูดกันกับเจ้าพญาพระคลังให้ตกลงก
เจ้าพญาพระคลังจึงว่า ความในหนังสือมีมาประการใด จะฟังความในหนังสือก่อน
เซอเชมสับรุกจึงตอบว่า ไมตรีไม่อยู่ที่หนังสือ ไมตรีอยู่ที่ใจ ใจรักจะเปนไมตรี จึงจะได้เปนไมตรีกัน ปากเปนไมตรี ใจไม่เปนไมตรี ก็ไม่เปนไมตรีกันได้
