อย่าปิดบังเลย" ทําไมผมจึงพูดไปอย่างนี้โดยไม่รู้ตัว ความจริงผมไม่ควรจะถามเธออย่างนั้น เธอถามรู้จักนายอเนกไหม ถ้ารู้จักก็บอกไป ถ้าไม่รู้จักก็บอกไป ไม่ใช่เรื่องอะไรของเราเลยที่จะพูดไปมาก หรือว่า จะเป็นโดยจิตใจผมยังไม่ลืมเจ้าบุญแอบ ลูกบุญธรรม เลยทําให้เกิดความสนใจและห่วงว่า จะเกิดทุกข์ร้อนอะไร
"หนูชื่อเงินยวงค่ะ" แม่หนูนั่นตอบแล้วนั่งก้มหน้าไม่สู้ดวงตา "หนูรู้จักเขานานแล้วค่ะ แต่เขาหายหน้าไปหลายอาทิตย์แล้ว หนูอยากรู้ข่าวค่ะ"
ผมฟังแล้วกว่าจะตอบออกไปได้ต้องคิดอยู่นาน เพราะมันเป็นข่าวร้าย ถ้าจะบอกออกไป แต่เมื่อคิดถี่ถ้วนแล้ว ก็เห็นว่า จําเป็นจะต้องพูดความจริง
"นายเอนกเวลานี้มีเคราะห์ ถูกรถยนต์ชน" ผมตอบ แม่เด็กน้อยตาเหลือกปากอ้า
"เขาตายรึคะ?" เธอถามเกือบเป็นตะโกน หน้าซีดขาว
"โอ! เปล่า เพียงเจ็บหนักเท่านั้น" เมื่อตอบไปแล้ว ความยุ่งใจก็เกิดขึ้นทันที แม่เด็กผู้น่าสงสารก็ซบหน้าร้องไห้อยู่ข้างรถ มันเป็นภาพไม่ผิดเพี้ยนไปจากบุญแอบ ลูกบุญธรรม เลยจนนิดเดียว
"หนูให้ตาช่วยอะไร บอกมาเลยจ้ะหนู" ผมรีบพูด
"โอย! หนูจะทํายังไงเล่า หนูจะทํายังไง คุณตาขา" แกร้องออกมาอย่างสะอื้นสะอีกพร้อมกับร้องไห้
"หนูจะเอายังไง ตาจะช่วยทุกอย่าง หนูจะไปเยี่ยมเขา ตาจะพาไปก็ได้" ผมว่า
"หนูไปไม่ได้" แกตอบ "ถ้าเขามาไม่ได้ ถ้าเขาตาย หนูก็ตาย" แกสะอึกสะอื้นพูดออกมาอย่างไม่รู้จะทําประการใด แต่ในคําพูดของแกนั้น ผมเข้าใจความแจ่มแจ้งแล้ว แม่เด็กคนนี้ได้ถลําตัวไปแล้วกับนายอเนก จึงบอกแกว่า
"ถ้าหนูไปไม่ได้ ตาจะช่วยส่งข่าว เขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก"
