พูดเสียงแจ่มใสอย่างเคย อย่างที่จำเสียงกันได้เมื่อครั้งกระโน้น ท่านจากไปนานและผมก็ไม่ได้ส่งข่าวให้ท่านทราบว่าผมได้เปลี่ยนที่ทำงานแล้ว เพราะที่เก่านั้นผมมันก็เพียงเด็กส่งหนังสือของห้าง ไฉนจะใช้คำว่างานมากรัดตัว ท่านคงคิดว่าผมได้หน้าที่ใหม่แล้ว จึงมีงานสูงขึ้นไป
"กระผมยังไม่ได้เรียนท่านว่า กระผมไม่ได้ทำงานที่เก่าแล้ว ไปทำอยู่ที่โรงงานทำยารักษาโรคต่าง ๆ โรงงานนี้อยู่ในเขตอำเภอสัมพันธวงศ์ครับผม"
"อ้อ!" ท่านร้องและเลิกคิ้ว "ใครเป็นเจ้าของล่ะ?"
"เจ้าของชื่อท่านเศรษฐีบุญตั้ง เป็นผู้ดีจีนเก่า แต่กระผมน่ะไม่คุ้นเคยกับท่านหรอกครับผม ที่ได้เข้าไปทำนี่น่ะก็โดยคุณสุรินทรลูกเขยท่านและเป็นผู้จัดการโรงงานนี้"
"ยาอะไรกันบ้างล่ะ?" ท่านถาม
"โอ้ย หลายอย่างครับ เจ็บไข้โรคอะไรกันบ้าง ยาก็มีอย่างนั้นละครับผม" คุณนกหัวเราะและพยักหน้าอย่างเข้าใจคำพูดของผมดี
"ใจคอเขาดีรึ?"
"คุณสุรินทรผู้จัดการใจดีมากครับผม เป็นคนยิ้ม ๆ พูดง่ายเข้าใจง่ายคุมงานด้วยอารมณ์พ่อบ้านพ่อเมือง ไม่รุนแรงและเหี้ยมเกรียมกับคนงานกระผมเป็นเสมียนประจำตัวแกทีเดียวครับผม"
"อ้อ! ดีมาก ได้นายดี ๆ ก็ดีใจด้วยทีเดียว"
"กระผมอยู่ที่นี่เสียอย่างเดียวคือกลางคืนไปไหนไม่ค่อยได้เลย ผมว่า"
"อ้าว! ทำไมล่ะ?" ท่านถามสวนขึ้น
"คือว่า ครับผมกินนอนอยู่ที่ตึกใหญ่นั่นเลยทีเดียวครับผม บังเอิญครับผมมีวิชาดนตรีไทยอยู่บ้าง และที่ตึกนั้นชอบดนตรีไทยมาก คุณเรณูภรรยาของคุณสุรินทรจึงขอร้องให้กระผมหัดวิชาดนตรีไทยให้แก่น้องสาวและน้องชายของแก กลางคืนไปไหนไม่ได้ ต้องสอนต้องซ้อมอยู่ทุก
