ใกล้ ๆ เรา ผมโล่งหัวอกไปเหมือนใครยกภูเขาออกไป การตายของป้าจีบกลับมาฟื้นเป็นมนุษย์ธรรมดาอีก และเรื่องผีเข้าอย่างที่แล้วมาก็ไม่มีอีก เช่นนั้น น้าเกียรติก็ไม่มีมายุ่งด้วยอีก จิตใจผมค่อยบรรเทาความหวาดกลัวลงได้เป็นก่ายกอง ยายกับลุงโนดและป้ากะออมพากันไปเยี่ยมป้าจีบในตอนนั้นเอง ผมก็อยากไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ชวน อยากเห็นเวลาแกพื้นจากตายแล้ว ยังมีกิริยาเป็นเจ้าเข้าทรงหรือผีเข้าอยู่หรือเปล่า
"ตาจ๋า อ้ายจ๋อยโวยวายว่าเห็นน้าเกียรติอีกไหมล่ะตา?" ผมถามตา
"โฮย! มันก็ยังโวยวายไปตามบ้าของมัน แต่ไม่ร้องเรียกเจ้าเกียรติอีกแล้ว น่ารำคาญว่ะอ้ายนั่น หายก็ไม่หาย ตายก็ไม่ตาย มันจะโวยวายไปอีกกี่ปีก็ไม่รู้" ตาพูดแล้วถอนใจ
ในวันนั้นตกบ่าย ยาย ลุงโนด และป้ากะออม ได้กลับมาถึงบ้าน แต่มีเรือตามมาอีก หญิงคนที่เคยมากับพี่ถนอมพายตามมา หญิงคนนี้ผมไม่เคยรู้จัก เมื่อขึ้นตลิ่งแล้ว ต่างคนก็ขึ้นบนเรือน ลุงโนด ป้ากะออม แยกทางกลับเรือนของแก
"นี่พ่อแม้น เรื่องนังจีบ ทีท่ามันจะง่อยเอาน่ะนา อีหนอมต้องอุ้มลุกอุ้มนั่งกันเรื่อย ขามันอ่อน แรงก็ไม่มี" ยายพูดกับตา
"ก็มันอดข้าวอยู่ตั้งหกเจ็ดวัน จะเอาแรงที่ไหนมา มัวหลงเป็นเจ้าอยู่น่ะซี จะตายเอา" ตาพูดแล้วหัวเราะอย่างขบขัน
"เฮอ! อีหนอม ห่างไม่ได้เลย เดี๋ยวแม่จะกินอ้ายนั่นจะกินอ้ายนี่ อีหนอมห่างเป็นเอะอะ ต้องนั่งเฝ้ากันอย่างนั้น เจ้าโป๊ะก็ยุ่งซี ทั้งหุงข้าวทําอะไรต่ออะไร งานที่อีหนอม เจ้าโป๊ะต้องเอามาทำหมด นี่เขาเกิดขอยืมเจ้าเรื่องไปช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ชั่วคราว จะว่าไงล่ะ ตาแม้น" ยายพูด ๆ
"ก็เอาซิ" ตาว่า "ช่วยกันไปในยามเจ็บยามไข้ อ้ายเรืองตอนนี้ก็อยู่เปล่า หน้านี้มันหน้าน้ำ งานนางานไร่ก็ไม่มี เออ! แม่คนนี้น่ะ ชื่ออะไรล่ะ เพิ่งเคยเห็น ไม่รู้จักชื่อ"
ตาหันไปถามหญิงคนนั้น ซึ่งเขานั่งนิ่งเฉยอยู่ ฟังคนโน้นพูดทีคนนี้พูดที
