"ฉันชื่อเนียมจ้ะ" หญิงนั้นตอบแล้วยิ้ม
"จะอยู่ช่วยเขาบ้างไม่ได้เรอะ?" ตาถาม
"แหม ฉันอยู่มาสิบกว่าวันแล้ว ห่วงทางบ้านก็ห่วง แม่ฉันเจ็บ ๆ ไข้ ๆ ฉันอยากจะกลับเสียเหลือเกิน มาจมอยู่เสียนาน ป่านนี้แม่คงบ่นแล้ว" แม่เนียมว่า
"อยู่ถึงไหนไปล่ะหลาน?" ยายถาม
"หนองอ้ายด่างจ้ะยาย" แม่เนียมตอบ
"อ้าว! อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง แต่นั่นแหละนะ แม่หนูก็มาหลายวันแล้ว ก็เห็นใจแม่หนู" ตาว่า
"ถ้าฉันไม่ห่วงแม่ ก็จะยังอยู่ช่วยพี่หนอมเขาหรอกจ้ะ นี่ก็ยังไม่ได้ส่งข่าวไปบ้านเลยว่า อะไร ๆ ของบ้านป้าจีบก็เปลี่ยนแปลงไปหมด ฉันมาเมื่อรู้ข่าวว่า เจ้าเข้าทรง แม่ก็ใช้ให้มาดู"
"ขอโทษเถอะ พ่อของหนูไปไหนล่ะ" ยายถาม
"อยู่ค่ะ แต่ต้องทำงาน ถ้าแม่ไม่ค่อยสบาย พ่อก็ยุ่งมากจ้ะ" แม่เนียมบอก
"เออ ก็ลำบากนะ เจ็บ ๆ ไข้ ๆ" ตาว่า "เอ้า! เจ้าเรือง เตรียมตัวโว้ย ไปกะแม่เนียมเขา เอาเถอะวะ ไปช่วยเขาสักสองสามวัน มันกันเองโว้ย ต้องช่วยกัน"
เสร็จเรื่องกันแล้ว ผมก็เข้าห้องหยิบเสื้อและผ้าขาวม้าทั้งกางเกงไปผลัดสักหนึ่งตัว แล้วลงเรือไปกับพี่เนียม ก็เลยคุยถึงเรื่องบ้านป้าจีบไปตามทาง
"เดี๋ยวนี้แม่หนอมเราเป็นสุดที่รักของป้าจีบนัก เอะอะโวยวาย" พี่เนียมว่า
"เอ๊ะ! แล้วพี่หนอมจะกินข้าวอาบน้ำล่ะ จะทำไงกัน" ผมพูด
"อ๋อ ยังงั้นน่ะได้ ประเดี๋ยวประด๋าว นานนักไม่ได้"
"แกหายเจ็บแล้วเลยจู้จี้ใหญ่" ผมออกความเห็น
