หน้า:เปิดกรุ (๒) - เหม เวชกร - ๒๕๓๘.pdf/56

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๓
 

"โอย! คุณพระช่วย แล้วยังไงกันล่ะนี่" ยายร้อง "อนิจจัง เมื่อคืนวานก็ยังนอนอยู่บ้านเรานี่"

"กำนันและผู้ใหญ่บ้านกำลังพิสูจน์ศพอยู่" ลุงโนดว่า

"ใครมันหามาฆ่าหา?" ยายถามเสียงสั่น

"ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่า พวกที่ฆ่ามีหลายคนรุมกัน" ลุงโนดว่า ผมหนาวสะท้านเลย ดูเถิด เหตุจะสงบลงแล้วมาเป็นไปอย่างนี้ ทั้งน่ากลัวอันตรายและภูตผี กำลังที่เรากำลังพูดกัน ก็พอดีตากลับมา พวกเราต่างเซ็งแซ่ถามเรื่องกัน ตาสั่นหัว หน้าตาบอกไม่สบายใจ

"พูดไปมันก็เป็นเรื่องเดาว่ะ" ตาว่า "ข้านึกแล้วว่า อ้ายหิงหาเคราะห์ใส่ตัว มันต้องรับจ้างฝ่ายโน้นมาทำการ อ้ายฝ่ายนี้ไม่พอใจในการกระทำ ก็ฆ่าเอา มันฉลาด ฆ่าไม่ใช้ปืน มันกลัวพระและชาวบ้านจะได้ยินเสียง ศาลาที่อ้ายหิงนั่งเข้าพิธีมันห่างกับพระที่อยู่ในป่าช้า อ้ายพวกนั้นมันก็รุมกันสบายไป กูนึกไปก็เห็นตัวคนร้ายว่ะ แต่พูดไปปากจะเป็นภัยทุกทาง กูสงสัยใจอยู่เมื่อตอนเช้า กูเดินไปวัดกะอ้ายหิง มันมีใครแปลกหน้าสองคนยืนมองเราที่นอกวัด มันเห็นกูกับอ้ายหิงขึ้นกุฏิท่านพระครู ครั้นขากลับมาก็ไม่เห็นอ้ายสองคนนั่นเสียแล้ว มันคงหลบตัวอยู่แถววัดนั่นแหละ" ตาพูด ผมฟังตาพูดก็มองเรื่องออกโปร่ง เวรกรรม อะไร ๆ มันจะมาลงที่บ้านเราอีก ตาหิงมาอยู่บ้านเรา และตาร่วมไปวัดกับตาหิง เท่ากับร่วมในพิธีสะกดทิดกล้าด้วย ตาหิงมาบ้านเรานี้เท่ากับเป็นทูตมรณะแห่งบ้านเรา ทั้งคนและผีจะบุกบ้านเราอย่างไรบ้าง

"แล้วศพอ้ายทิดหิงล่ะ จะว่ายังไง?" ยายถามตา

"นั่นก็แล้วแต่ทางกำนันและทางวัดจะจัดการกัน เราไปยุ่งอะไรไม่ได้ มันจะเป็นตัวการสมรู้ร่วมคิดกับฝ่ายอ้ายหิง ภัยมันจะมาสู่" ตาว่า พวกเราฟังแล้วตาวาวไปตาม ๆ กัน

"เรื่องมันอีกมาก จบลงยากเหมือนกัน ทางอำเภอคงจะมาสอบสวนบ้านเราบ้าง ในฐานที่อ้ายหิงมาบ้านเรา และข้าเองพาอ้ายหิงไปวัด