ข้อ๑.ว่า คนอยู่ในสับเยกต์ฝรั่งเศสเสียค่าธรรมเนียมร้อยชักสาม แล้วจะเอาสุราต่างประเทศซึ่งเป็นของกลั่นก็ดี ไม่ใช่ของกลั่นก็ดี บรรทุกด้วยกำปั่นประเทศใด ๆ เข้ามาในแผ่นดินสยามก็ได้ สุรานั้นมีผู้จะไปเที่ยวขายตามหัวเมืองก็ได้โดยสะดวก ไม่ห้าม ไม่ต้องเสียภาษีอีก เว้นแต่ที่กำหนดในข้อสัญญาที่ว่าใต้ลงมานี้
ข้อ๒.ว่า ผู้ซึ่งจะเอาสุราต่างประเทศซึ่งเป็นของกลั่นก็ดี ไม่ใช่ของกลั่นก็ดี ไปขายปลีก ต้องของหนังสือลายเซ็น[1] สำหรับตัว แต่เจ้าพนักงานฝ่ายข้างไทยจะให้ขัดไม่ได้
ข้อ๓.ว่า ถ้าจะขอลายเซ็นไปขายสุราซึ่งเป็นของกลั่นมีราคาต่ำกว่าลิตรหนึ่ง คิดเป็นเงินแฟรงค์หนึ่งเจ็ดสิบห้าเซนต์ เป็นเงินตราสองสลึง หนังสือลายเซ็นนั้นใช้ได้จำเพาะสำหรับโรงเดียวหรือเรือลำเดียวแลในเขตรกำหนดเมืองเดียว
ข้อ๔.ว่า ผู้จะเอาหนังสือลายเซ็นไม่ต้องเสียค่าเสมียน ค่าตรา ถ้าผู้เอาลายเซ็นเอาสุรามีราคาต่ำกว่าลิตรหนึ่ง คิดเป็นเงินแฟรงค์หนึ่งหกสิบห้าเซนต์ เป็นเงินตราสองสลึง ไปขายปลีก เจ้าพนักงานเรียกเอาค่าธรรมเนียมได้ปีหนึ่ง ไม่ให้เกินเงินแปดสิบบาท ถ้าผู้ขายสุราสูงเอาสุราราคาต่ำขายด้วยกัน ต้องเสียค่าลายเซ็นเหมือนกัน
ข้อ๕.ว่า ผู้ทำผิดไม่ถือตามหนังสือสัญญานี้ จะเอาตัวทำโทษปรับได้ไม่ให้เกินเงินสองร้อยบาท ถ้าผู้ผิดนั้นเป็นคนอยู่ในร่มบังคับฝรั่งเศส กงศุลฝรั่งเศสจะเรียกตัวมาชำระปรับเหมือนกัน
- ↑ licensee
