บัดนี้ อันที่จริง โฉมงามเป็นยิ่งราชินีแห่งวังอสูร และเธอประสงค์สิ่งใด ก็จักได้สิ่งนั้นทุกอย่าง ยกเว้นเสียแต่ในมื้อค่ำที่ต้องอยู่ลำพังร่ำไป แต่แล้ว อสูรก็ปรากฏตัวและประพฤติตัวน่ารักใคร่เสียจนเธอมีใจให้มากขึ้น ๆ กระนั้น เมื่ออสูรถาม "โฉมงาม แต่งงานกันได้ไหม" อสูรก็ไม่เคยได้คำตอบอื่นนอกจากการส่ายหัวจากเธอ ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว อสูรก็จะขอตัวลาจากไปด้วยหัวใจเศร้าซึมเสมอ
แม้โฉมงามจะมีทุกอย่างที่หวังจะมีได้ แต่เธอก็ไร้ซึ่งความสุข เพราะลืมพ่อ พี่ชาย และพี่สาวไม่ลง ที่สุดแล้ว เย็นวันหนึ่ง เธอจึงวิงวอนอย่างหนักต่ออสูรให้ปล่อยเธอกลับบ้าน จนอสูรอนุญาตตามที่ขอ โดยมีข้อสัญญาว่า เธอจะไม่จากไปไกลเกินกว่าสองเดือน และอสูรมอบแหวนวงหนึ่งให้เธอ บอกเธอว่า ยามใดประสงค์จะจากไปหรือกลับมา จงวางแหวนนี้ไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้น อสูรนำพาเธอไปดูเสื้อผ้าอันสมฐานะ กับทั้งของขวัญสำหรับนำกลับบ้าน สงสารก็แต่อสูรที่มิเคย
