แรงงานรูปธรรมนี้จึงกลายเป็นการแสดงออกของแรงงานมนุษย์นามธรรม หากเสื้อคลุมเป็นต้นนับเป็นเพียงแรงงานมนุษย์นามธรรมที่กลายเป็นจริง การตัดเย็บซึ่งกลายเป็นจริงในเสื้อคลุมจริง ๆ ก็จะนับเป็นเพียงรูปที่แรงงานมนุษย์นามธรรมกลายเป็นจริง ในการแสดงออกมูลค่าของผ้าลินิน ประโยชน์ของการตัดเย็บไม่ใช่การผลิตเสื้อผ้า และฉะนั้นผลิตผู้คน แต่เป็นการผลิตกายที่เห็นเป็นมูลค่า และฉะนั้นเห็นเป็นวุ้นของแรงงานที่มองแยกไม่ออกจากแรงงานที่กลายเป็นวัตถุในมูลค่าผ้าลินินเลย เพื่อผลิตกระจกสะท้อนมูลค่า การตัดเย็บเองต้องไม่สะท้อนอะไรนอกจากสมบัตินามธรรมของตัวเอง ที่เป็นแรงงานมนุษย์
มีการใช้พลังแรงงานมนุษย์ทั้งในรูปของการตัดเย็บและการถักทอ ทั้งสองจึงมีสมบัติร่วมเป็นแรงงานมนุษย์ และในบางกรณี อาทิในการผลิตมูลค่า จึงอาจต้องพิจารณาจากมุมนี้เท่านั้น ทั้งหมดไม่มีอะไรลึกลับ ทว่าบิดเบี้ยวในการแสดงออกมูลค่าของสินค้า เพื่อแสดงออกว่าการถักทอไม่ได้สร้างมูลค่าของผ้าลินินผ่านรูปเชิงรูปธรรมที่เป็นการถักทอ แต่ผ่านสมบัติร่วมที่เป็นแรงงานมนุษย์ การตัดเย็บหรือแรงงานรูปธรรมซึ่งผลิตสิ่งสมมูลของผ้าลินินจะประจันกับการถักทอในฐานะรูปจับต้องได้ที่แรงงานมนุษย์นามธรรมกลายเป็นจริง
ดังนั้น ความประหลาดขั้นที่สองของรูปสมมูลคือ แรงงานรูปธรรมกลายเป็นรูปปรากฏของสิ่งตรงข้ามกัน ของแรงงานมนุษย์นามธรรม
แต่เพราะแรงงานรูปธรรมนี้ หรือการตัดเย็บ นับเป็นเพียงการแสดงออกของแรงงานมนุษย์ที่ไม่แตกต่างกัน จึงอยู่ในรูปเสมอกับแรงงานอื่น เช่นแรงงานในผ้าลินิน ฉะนั้น ถึงจะเป็นแรงงานเอกชน เหมือนแรงงานอื่นที่ผลิตสินค้า แต่ก็เป็นแรงงานในรูปทางสังคมโดยตรง เป็นเหตุว่าทำไมจึงแทนตัวเองในผลิตภัณฑ์ที่แลกเปลี่ยนได้โดยตรงกับสินค้าอื่น ดังนั้น ความประหลาดขั้นที่สามของรูปสมมูลคือ แรงงานเอกชนกลายเป็นรูปของสิ่งตรงข้ามกัน ของแรงงานในรูปทางสังคมโดยตรง
เราจะเข้าใจความประหลาดทั้งสองที่เพิ่งพัฒนามาได้ง่ายขึ้น หากวกกลับไปหานักวิจัยผู้ยิ่งใหญ่ ผู้วิเคราะห์รูปมูลค่าคนแรก อีกทั้งรูปของความคิด สังคม และธรรมชาติ นามว่าอาริสโตเติล
