จะผลิตสิ่งที่มีประโยชน์มาแลกเปลี่ยน จึงพิจารณาลักษณะมูลค่าของสิ่งเหล่านั้นในการผลิตไปเลย นับแต่บัดนี้ ในความเป็นจริง แรงงานเอกชนของผู้ผลิตจะมีลักษณะทางสังคมสองทบ ในด้านหนึ่ง จะต้องสนองความต้องการทางสังคมที่จำเพาะในฐานะแรงงานอันมีประโยชน์ที่จำเพาะ และฉะนั้นพิสูจน์ว่าตนเป็นแขนขาหนึ่งของแรงงานรวม ของระบบการแบ่งงานทางสังคมที่งอกขึ้นมาโดยธรรมชาติ ในอีกด้านหนึ่ง จะสนองความต้องการนานัปการของผู้ซึ่งผลิตตน ตราบที่แรงงานเอกชนอันมีประโยชน์ที่จำเพาะต่าง ๆ สามารถแลกเปลี่ยนกับแรงงานเอกชนอันมีประโยชน์ชนิดอื่นทั้งหมดได้เท่านั้น จึงต้องนับว่าเสมอกัน แรงงานที่แตกต่างกันคนละโลกจะเสมอกันได้ด้วยการเพิกจากความไม่เสมอกันจริงเท่านั้น ด้วยการลดทอนเหลือลักษณะที่มีร่วมกัน คือการเป็นการใช้จ่ายพลังแรงงานมนุษย์ เป็นแรงงานมนุษย์นามธรรม สมองของผู้ผลิตเอกชนสะท้อนลักษณะทางสังคมสองทบของแรงงานเอกชนของตนเพียงแต่ในรูปที่ปรากฏอยู่ในการแลกเปลี่ยนผลผลิตแรงงานในปฏิสัมพันธ์ภาคปฏิบัติ —— ฉะนั้นลักษณะอันมีประโยชน์ทางสังคมของแรงงานเอกชน ในรูปที่ผลผลิตแรงงานต้องมีประโยชน์ และต้องสำหรับผู้อื่นถ้าให้แน่ —— ลักษณะทางสังคมของความเสมอภาคระหว่างแรงงานชนิดต่าง ๆ ในรูปลักษณะมูลค่าที่สิ่งของที่แตกต่างกันทางวัตถุ คือผลผลิตแรงงาน มีร่วมกัน
ดังนั้น มนุษย์ไม่ได้เทียบสัมพันธ์ผลผลิตแรงงานซึ่งกันและกันในฐานะมูลค่าเพราะนับสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเปลือกเชิงวัตถุของแรงงานมนุษย์ชนิดเดียวกัน ตรงกันข้าม ด้วยการจับผลผลิตชนิดต่าง ๆ เสมอกันผ่านการแลกเปลี่ยนในฐานะมูลค่าต่างหาก มนุษย์ถึงจับแรงงานชนิดต่าง ๆ เสมอกันในฐานะแรงงานมนุษย์ เขาไม่ทราบ แต่เขาก็ทำ[1] จีงไม่มีจารึกบนหน้าผากของมูลค่าที่บอกว่าตัวมันคืออะไร- ↑ หมายเหตุในฉบับที่ 2 ตอนที่กาเลียนีกล่าวว่า: มูลค่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล —— „La Ricchezza è una ragione tra due persone“ —— เขาจึงควรเสริมว่า: ความสัมพันธ์ในเปลือกหุ้มเชิงวัตถุ (กาเลียนี: Della Moneta, หน้า 220, เล่ม III จากประชุมบทนิพนธ์โดยกุสโตดี „Scrittori Classici Italiani di Economia Politica.“ Parte Moderna. มิลาน 1801.)
