หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/130

118

ห้องสิน

 

ฝ่ายอินหองเดินตามทางอดข้าวปลาอาหารได้ความลำบากมาหลายเวลา ถึงบ้านตำบลหนึ่ง ก็เข้าไปขอข้าวชาวบ้านกิน ชาวบ้านป่าเห็นเด็กผู้นั้นนุ่งห่มแดง รูปร่างงามผ่องใส จึงเชิญให้นั่งที่สมควร แล้วแต่งสำรับกับข้าวมาให้กิน อินหองกินข้าวอิ่มแล้วจึงว่าแก่ชาวบ้านว่า ท่านให้อาหารเรากินเมื่ออดอยาก ขอบคุณท่านนัก ถ้าเรามิตาย จะกลับมาแทนคุณ ชาวบ้านได้ฟังเด็กนั้นพูดจาหลักแหลม จึงถามถึงแซ่และชื่อ อินหองจึงบอกว่า เราเป็นบุตรเจ้าเมืองจิวโก๋ จะไปหางกจงอู๊ และทางที่จะไปเมืองนำเป๊ก้เฮาจะใกล้ไกลประการใด ชาวบ้านรู้ว่า เป็นพระราชบุตรพระเจ้าติวอ๋อง ต่างคนตกใจคุกเข่าลงคำนับแล้วบอกว่า หนทางจะไปเมืองนำเป๊กเฮายังทางอีกวันหนึ่งจึงจะถึงเมืองนำเป๊กเฮา อินหองแจ้งความดังนั้นจึงลาชาวบ้านเดินตามทางใหญ่ไปประมาณสามสิบเจ็ดเส้น ถึงต้นสนใหญ่ มีศาลเทพารักษ์อยู่ใต้ต้นสน พอเพลาเย็นลง จึงแวะเข้าไปคำนับเทพารักษ์แล้วว่า ข้าพเจ้าเป็นหลานพระเจ้าเสี่ยงทาง เป็นลูกพระเจ้าติวอ๋อง จะขออาศัยสำนักนอนอยู่ที่นี้ ขออย่าให้มีภัยอันตราย สืบไปภายหน้า ถ้าข้าพเจ้าได้เป็นกษัตริย์ครอง